Το ξέσπασμα του μικρού ξύλινου ανθρωπάκου..

" Α χα! Πονηρούλη, εσύ! Μοιάζεις με άνθρωπο, αλλά δεν παύεις να είσαι μια κούκλα, μια ρέπλικα από ξύλο! Αχ! Και είσαι βουτηγμένος στα ψέματα! Τι περιμένεις να κερδίσεις έτσι; Αναγνώριση της ανθρώπινης υπόστασής σου μέσω της εξαπάτησης και του φθηνού εντυπωσιασμού; Πότε θα μεγαλώσεις μικρούλη; Πότε θα ωριμάσεις και θα γίνεις αληθινός άνθρωπος; Δεν θες να μεταμορφωθείς σε αυτό που τόσο ποθείς;"

Ο Πινόκιο κοίταξε καχύποπτα τη νεράιδα και στη συνέχεια χαμογέλασε, αλλά με εμφανή πικρία:

" Μιλάς μέσα από την άνεση της μαγικής ύλης των παραμυθιών! Εδώ πέρα όμως που με αμόλυσε ο κατασκευαστής μου είναι ο αληθινός κόσμος, νεράιδα! Τουλάχιστον όπως τον αντιλαμβάνονται κι έτσι συναινούν στη διαμόρφωση και παγίωσή του αυτοί που εσύ ονομάζεις "αληθινοί άνθρωποι!"
Αλήθεια, πού τη βλέπεις εσύ τη δική τους Αλήθεια; Κι εμένα μόνο βουτηγμένο στο ψέμα! Τουλάχιστον τα δικά μου ψέματα είναι αυτό που λέμε "αθώα ψέματα", καθορίζονται από την ανωριμότητα και παιγνιώδη διάθεση της παιδικής αθωότητας και όχι, δεν κόβομαι καθόλου να ωριμάσω και να γίνω σαν αυτούς!  - ή μήπως ήδη μου συμβαίνει; Δηλαδή να συμμετέχω στα τερατώδη ψέματά τους, στα δόλια παιχνίδια τους, παιχνίδια εξαπάτησης κι αυτοεξαπάτησης και εξόντωσης και πολέμου και ολέθρου..Δεν θέλω, όχι δεν θέλω καθόλου να γίνω γρανάζι στην αποτρόπαια πραγματικότητά τους! Στους παραμυθόκοσμους, απ' όπου έρχεσαι κι εσύ αλλά απ' όπου κατάγομαι κι εγώ και ξεβράστηκα σα ναυαγός εδώ, τουλάχιστον η πραγματικότητα εκεί είναι εύπλαστη και οι δράκοι μπορούν να νικηθούν! Εδώ όμως, λες και κάποιο ξόρκι άλυτο να ελέγχει το μυαλό σχεδόν όλων, οι περισσότεροι πιστεύουν ότι αυτή η αλλόκοτη κι άρρωστη κατάσταση είναι η μόνη δυνατή και ισχύουσα. Και πως κάθε σκέψη και προσπάθεια για αλλαγή ρότας, δηλαδή αλλαγή αντίληψης των πραγμάτων πρωταρχικά, είναι αθεράπευτα ουτοπική και καταδικασμένη σε αποτυχία. Και οι δράκοντες σκεπάζουν τις ψυχές, τις συνειδήσεις και τις προοπτικές των ανθρώπων με τις βαριές πυρακτωμένες ανάσες τους σαν ταφόπλακες. Και τα φίδια σέρνονται ανάμεσά τους και χύνουν δηλητήριο που προκαλεί σπασμούς τρέλας και σύγχυσης σε κάθε δαγκωματιά στη σάρκα του κόσμου. Του κόσμου των ανθρώπων που τόσο παγιδευμένος νιώθω εγώ μέσα σε αυτόν, με το ξύλινο κορμάκι μου και την
αγνότητά μου που μοιάζει με διακορευμένη κορασίδα από αδίστακτο δίκτυο επαγγελματιών προαγωγών, όσο εμπεδώνω τις αλήθειες του κόσμου αυτού και δονούμαι στους ανισόρροπους παλμούς του!
 Σε παρακαλώ καλή μου νεράιδα! Θέλω να γυρίσω πίσω! Στη θαλπωρή της ανυπαρξίας.. Κάτι άσχημο έχει αρχίσει και μου συμβαίνει, αφού τα ψέματα έχουν αρχίσει και γίνονται η φύση μου και η πίστη μου σε οτιδήποτε όμορφο, αυθεντικό, θαυμαστό, μαγικό, παραμυθένιο..Η πίστη μου στη μαγεία της ύπαρξης έχει αρχίσει και κλονίζεται ανεπανόρθωτα! Μήπως έχω αρχίσει και ωριμάζω; Μήπως αποκτήσω κι εγώ σάρκα και οστά όπως αυτοί; Αχ, εσύ αιθεροβάμονα Τζεπέτο! Δεν ξέρεις πως αυτός ο κόσμος δεν είναι κατάλληλος για παιδιά; Ήξερε καλά τι έκανε ο Πήτερ Παν που επέλεξε τη μακρινή μαγική ουτοπία του. Μόνο εκεί οι όμορφες σκέψεις σού δίνουν φτερά να πετάξεις!"

Τα δάκρυα του Πινόκιο πότιζαν σαν την πρώτη βροχή του φθινοπώρου το χώμα.

Η νεράιδα συγκινημένη τον χάιδεψε απαλά στο κεφάλι, αιωρούμενη από πάνω του.


" Καλέ μου, λυπάμαι πολύ που νιώθεις έτσι! Λυπάμαι πολύ που υπάρχουν τόσα ενδεχoμένως παιδιά σαν εσένα που μπορεί να αισθάνονται έτσι! Που εξααναγκάζονται να μεγαλώνουν πρώιμα, αν καταφέρουν κι αυτό, και  κοινωνούν όλη την ασχήμια, τα δεινά, τη δυστυχία και τις αστοχίες αυτού του κόσμου! Δεν πρέπει να είναι έτσι! Όχι! Αυτό που περιγράφεις μοιάζει με το χειρότερο παραμύθι που έχει ποτέ ειπωθεί. Και ίσως να'χεις δίκιο!
 Όμως εγώ θα σου πω ένα μεγάλο και πολύτιμο μυστικό:
Ο κόσμος αυτός δεν είναι ο μοναδικός που μπορεί να υπάρξει και οι δράκοι δεν είναι ανίκητοι-ποτέ δεν ήταν, όπως σωστά το υποπτεύτηκες με τα αλάνθαστα παιδικά σου αισθητήρια! Η ισχύς τους φωλιάζει πρώτα στο μυαλό των ανθρώπων και στη συνέχεια καθορίζει την πραγματικότητά τους.
Μην αφήνεις να σε καταπίνει η μαυρίλα και οι στάχτες της και να σε ξερνάει γεμάτο πληγές. Όρθωσε το ξύλινο κορμάκι σου μπροστά στα σκυφτά και καμπουριασμένα ανθρώπινα κορμιά, από τα άχρηστα πράγματα που κουβαλούν στους ώμους τους. Και πες τους το, φώναξέ τους το! Αυτή είναι η πιο σπουδαία αλήθεια που σου χρειάζεται και  μπορεί να σε κάνει ν'αλλάξεις, να εξανθρωπιστείς μ'έναν τρόπο που θα βάλει το λιθαράκι του στο χτίσιμο ενός κόσμου διαφορετικού. Εκεί όπου τα παιδιά θα έχουν την παιδική ηλικία που τους πρέπει και οι μεγάλοι θα διατηρούν μέσα τους την αγνότητα του παιδιού.
 Μη φοβάσαι πια καλέ μου. Όχι άλλα ψέματα στον εαυτό σου και στους άλλους! Πώς αλλιώς θα τους βοηθήσεις και αυτούς και τον εαυτό σου; Μη φοβάσαι πια!"

Και καθώς η νεράιδα εξαφανιζόταν μ' ένα γλυκύτατο χαμόγελο από μπροστά του, ο μικρός ξύλινος Πινόκιο ένιωσε μια ευεργετική ζεστασιά να θερμαίνει τα μέσα του και να δίνει δύναμη στα μέλη του. Και στην καρδιά του.

Ο Ένοικος...