Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Η αφήγηση του παγκοσμιοποιημένου "παραμυθιού" μας πρέπει να λάβει τέλος, έτσι όπως την κατάντησαν!




του παραμυθοαναθρεμμένου ανιχνευτή


Έχει αποδειχτεί ότι η εξιστόρηση παραμυθιών είναι ιδιαίτερα ψυχθεραπευτική κι ωφέλιμη για τα παιδιά. Καθώς τα βοηθάει να ωριμάσουν μέσα από πρότυπα ηρώων που με τη συνεχή πάλη τους ωθούνται ν'ανακαλύψουν την πραγματική τους αξία, εν μέσω δύσκολων κι εχθρικών περιβάλλοντων και να έρθουν σε επαφή με τον εσωτερικό τους κόσμο. Η ταύτιση, γενικά μικρών και μεγάλων, με τους ήρωες/-ίδες, επιτρέπει να μάθουν και να δοκιμάσουν τρόπους επίλυσης των εσωτερικών συγκρούσεων του ατόμου και των προβλημάτων που αναπόφευκτα παρουσιάζονται στη ζωή. Κι εκεί έγκειται η μεγάλη διδακτική αξία των παραμυθιών. Και φυσικά ο τελικός θρίαμβος του καλού λειτουργεί ως ψυχική λύτρωση και ως επιβράβευση των ευγενών και επίμονων προσπαθειών των πρωταγωνιστών τους ενάντια στις δυνάμεις του κακού.

Αν ο κόσμος που ζούμε μπορεί να ιδωθεί ως ένα παραμύθι που μας αφηγείται ο ίδιος, μέσα από τους "παραμυθάδες" του, οι οποίοι και διαμορφώνουν τα χαρακτηριστικά και την εξέλιξη μιας ιστορίας που βιώνουμε ως πρωταγωνιστές εμείς οι ίδιοι, τότε μπορούμε να πούμε τα εξής:
 το παραμύθι αυτό έχει μεταλλαχτεί σε ένα συνονθύλευμα αφύσικων συνθηκών κι έχει αποκτήσει μια τελείως διεστραμμένη χροιά, που στοιχειώνει επικίνδυνα το βίο μας και υπονομεύει θανάσιμα την ψυχική ισορροπία μας και τη σωματική ακεραιότητά μας! Άρα οι "αφηγητές" αυτών των ιστοριών, που μας αφορούν όλους, κινούνται από διαταραγμένους και σκοτεινούς στόχους!

Τα γνωστά και κλασικά πρότυπα, από παλιά, των ηρώων-μαχητών έχουν μεταλλαχτεί και αυτά τα ίδια μέσα σε τούτη τη σκοτεινή και άρρωστη πραγματικότητα, σε σημείο που να προκαλούν αποστροφή και τρόμο:

 Ο άφοβος Τζακ να έχει καθηλωθεί σε αναπηρική καρέκλα λόγω της πτώσης του από τη φασολιά, καθώς την ώρα που σκαρφάλωνε (η εξελικτική πορεία του ανθρώπου) κάποιοι την έκοψαν για να την αποψιλώσουν μαζί με το υπόλοιπο δάσος, λόγω αλόγιστης και τοξικής εκμετάλλευσής του.

Το σπιτάκι των εφτά νάνων να έχει παρθεί από κάποια τράπεζα της παμφάγας παραμυθοχώρας, λόγω χρεών κι εκείνοι να έχουν καταντήσει άστεγοι, μπεκρήδες και επαίτες. Η δε Χιονάτη να βρίσκεται σε κώμα σχεδόν, γριά και παρατημένη σε κάποιο άθλιο ίδρυμα,  και ο πρίγκιπας, πριν καν τη γνωρίσει, είχε ήδη γίνει διευθυντής σε τράπεζα που ανήκε στον πατέρα του και πήρε το σπίτι των νάνων. Όσο για τη μάγισσα, αυτή συνεταιρίστηκε με τον πατέρα του πρίγκιπα και πίνουν μαζί το αίμα των υπηκόων του βασιλείου.

Επίσης, η Ωραία Κοιμωμένη δεν συνήλθε ποτέ από τον ύπνο της (ας πρόσεχε σε τελική ανάλυση κι εκείνη, γιατί η ίδια οδήγησε τον εαυτό της σε αυτή τη θέση), καθώς κανείς δεν βρέθηκε να νοιαστεί γι'αυτήν. Και η Σταχτοπούτα βολοδέρνει για ένα ξεροκόμματο, ως ενοικιαζόμενο "κοινωφελές" υπηρετικό προσωπικό, με ΜΚΟ την εταιρεία της μητριάς της.
Η οποία πάντρεψε, φυσικά, την μια κόρη της με το βασιλιά κι ένωσαν έτσι τους οίκους τους κι επέκτειναν τις επιχειρήσεις τους. Η νεράιδα ποτέ δεν ήρθε να βρει τη Σταχτομπούτα, γιατί είχε "καεί" από τα ναρκωτικά. Που φρόντισαν να της πασάρουν οι ντήλερς που δουλεύουν για λογαριασμό των υπηρεσιών ασφαλείας του βασιλείου και βγάζουν με διάφορους τρόπους από τη μέση όσους έχουν "μαγικές δυνατότητες" ν'αλλάξουν την παραμυθοχώρα σε μια καλύτερη ιστορία για να ζει κανείς...

Όσο για τους πεινασμένους Χάνσελ και Γκρέτελ συνελήφθησαν για κατάληψη στο ζαχαρόσπιτο και ρίχτηκαν στα μπουντρούμια όπου τους άφησαν μόνιμα κουσούρια από το ξύλο οι μπασκίνες-δράκοι.

Α! ναι! Η κοκκινοσκουφίτσα, μετέφερε τον παραγόμενο πλούτο της οικογένειάς της και τον δικό της κατευθείαν στα αχόρταγα σαγόνια της "γιαγιάς"-καπιταλιστικής γουρουνομηχανής, όταν την άρπαξε (αφού πρώτα την κακοποίησε αναλόγως) η μαφία του κακού λύκου και τη μετέφερε σε κάποια μακρινή χώρα για να θησαυρίσουν εκδίδοντάς την...


Τι; Δεν σας άρεσε το παγκοσμιοποιημένο παραμύθι μας; Γιατί; Αφού οι ήρωές του είναι εσείς, εμείς, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Όλοι εμπλεκόμαστε με τον ένα ή άλλο τρόπο.

Αν λοιπόν το έγκλημα των "αφηγητών του κόσμου μας είναι και ο "ρεαλιστικός" (όπως αντιλαμβάνονται αυτοί οι ψυχανώμαλοι τον "ρεαλισμό") φόνος όλων των παραμυθιών που έδωσαν μια μαγική χροιά και πολλές υποσχέσεις στην παιδική μας ηλικία, η οποία πλέον καταστρέφεται για πολλά εκατομμύρια παιδιά του κόσμου, τότε δεν μας μένει παρά ένα:

Να αποφασίσουμε να στείλουμε στο διάολο όλους τους "αφηγητές" που κατέλαβαν (και με τη δική μας αρχική συναίνεση) και βαραίνουν με τα ξηλωμένα λόγια τους και τα απαίσια χνώτα τους τη δικιά μας "ιστορία". Και να οργανωθούμε, με τη σύνεση και την τόλμη των ηρώων των παιδικών μας χρόνων και ν' αντεπιτεθούμε με όραμα και πίστη στη Δύναμή μας. Εκτρέποντας την "αφήγηση" που αφορά την ίδια τη ζωή μας στα πιο ευγενικά, όμορφα και υγιή μονοπάτια!

Mια φωτεινή ιστορία που πλέον θα την αφηγούμαστε εμείς οι ίδιοι, οι πραγματικοί πρωταγωνιστές...

 Και πανικόβλητοι οι "παραμυθάδες", μαζί με τις ορδές των κατασκευασμένων εφιαλτών τους (δράκοι, στοιχειά, παράσιτα και ρουφιάνοι), ας μπουν στα ιδιωτικά διαστημόπλοιά τους να βρουν καμιά άλλη παραμυθοχώρα να στοιχειώσουν. Αν τους παίρνει...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου