Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Κυριακή 7 Αυγούστου 2016

Μία εκστατική επιθυμία...



Ο Ραούλ Βανεγκέμ έγραφε στην "Επανάσταση της Καθημερινής Ζωής" (Στοχασμοί από το "τότε" που βγήκαν από το "τώρα"....)τα παρακάτω που θα έκαναν να φρίξει τον οποιοδήποτε καθοδηγητή που επιβεβαιώνει την προπαγανδιστική στράτευσή του με την κατήχηση των ρομποτικών του υποχείριων που αποκαλεί "συντρόφους". Και τον οποιοδήποτε μαρξιστή που σέβεται την ιδεολογική του θρησκεία και το επαναστατικό όραμα σύμφωνα με το δικό του "αλάνθαστο" σχέδιο και που δεν έχει ενδοιασμό να καταφύγει μετά σε ολοκληρωτκές μεθόδους για να προστατέψει τις ιδέες της επανάστασης, η οποία αναλαμβάνει τα ηνία της κοινωνίας. Και τον οποιοδήποτε τύραννο που υπερασπίζεται το "δικαίωμά του" στον έλεγχο των ανθρώπινων αντικειμένων της αυθαιρεσίας του. Και την οποιαδήποτε αστική τάξη πραγμάτων που ονομάζει "πολίτες" τα αντικείμενα της δικής της αυθαιρεσίας.

" Αυτό που με συνδέει με τους άλλους, πρέπει να εμφανίζεται μέσα απ'αυτό που με συνδέει μετην πλουσιότερη και απαιτητικότερη μεριά της θέλησής μου για ζωή (να προσθέσουμε και της επιθυμίας για τη δημιουργική χαρά της ζωής και όχι για το "καθήκον" της προπαγανδιστικής εργασίας: Η σημασία της αφύπνισης της ποιητικής δύναμης της ζωής!). Κι όχι τ'αντίστροφο. Στους άλλους αναζητάω πάντοτε εμένα και το πλούτισμά μου και την πραγμάτωσή μου. Ας το συνειδητοποιήσει αυτό ο καθένας και το "καθένας για τον εαυτό του", φτασμένο στις έσχατες συνέπειές του,θα ξανοιχτεί στο "όλοι για τον καθένα". Η ελευθερία του ενός θα'ναι η ελευθερία ολονών. Η κοινότητα που δεν θεμελιώνεται πάνω στις ατομικές απαιτήσεις και στη διαλεκτική τους, δεν μπορεί παρά να ενισχύει την καταπιεστική βία της εξουσίας. Ο Άλλος που δε με βοηθάει να βρω τον εαυτό μου, είν'ένα πράμα - κι ο αλτρουισμός με καλεί ν'αγαπήσω πράματα, ν'αγαπήσω την απομόνωσή μου.
[...] (ζούμε και αλληλοσπαρασσόμαστε σε)...μια κοινωνία που με μεγάλη προσοχή αποκαλεί "πολιτισμένο ό,τι η σαφήνεια των γεγονότων επιμένει να μεταφράζει αστυνομικό
(Να προσθέσουμε εδώ κάποια επιπλέον στοιχεία, σύμφωνα και με την πιο σύγχρονη εικόνα μια και το βιβλίο γράφτηκε πριν μισό περίπου αιώνα, σε αυτή την ωμή "μετάφραση": κι ακόμη αστυνομοκρατούμενο, τρομοκρατημένο, υποταγμένο, φοβικό, κατακερματισμένο, αλλοτριωμένο, αποξενωμένο από τις χαρές της ζωής και τα πιο υγιή νοήματά της, εννοιολογικά διαστρεβλωμένο...)
[...] Η ιεραρχική αρχή είναι η μαγική αρχή που αντιστάθηκε στη χειραφέτηση των ανθρώπων και στους ιστορικούς τους αγώνες για την ελευθερία. Καμία επανάσταση δεν θα αξίζει πια το όνομά της αν δεν συνεπάγεται τουλάχιστον τον ριζικό αφανισμό κάθε ιεραρχίας (να τρέμετε λοιπόν κι εσείς ω ειδικευμένοι επαναστάτες και ινστρούχτορες που μόλις, όπως επισημαίνει και ο Βάνεγκεμ, "μεταλλαχτείτε σε διευθυντές, η αρχή της ιεραρχίας σώζει το τομάρι της και η επανάσταση στρογγυλοκάθεται για να κατευθύνει τη σφαγή των επαναστατών"..!) "

Θυμηθείτε και αυτά από εμάς:
α) Κάποιες ιδέες προς επεξεργασία (ατομικότητα σε συνέργεια με τη συλλογικότητα)...(: " Oι λύσεις που επηρεάζουν μεταμορφωτικά ακόμη κι ολάκερο τον κόσμο, τόσο σε πνευματικό, επιστημονικό, όσο και σε κοινωνικο-πολιτικό πεδίο, ξεκινούν από το άτομο. Όχι από την ομάδα, άσχετα αν αυτή διαπνέεται κι εμπνέεται από ιδέες ατομικές (ή κάποια ιδέα ατομική), τις οποίες και οφείλει να εξελίσσει και να χρησιμοποιεί προς όφελος των μελών που την απαρτίζουν. Η ανεξαρτησία της ατομικότητας επενδύει με ενσυνειδησία και πραγματική υπευθυνότητα μια συλλογικότητα, δεν την αναιρεί ή καταργεί.")
β) Η σπουδαιότερη ιδιοκτησία ενός ανεξάρτητου ανθρώπου (: καμία σχετική αντίληψη όπως τα "ιδανικά" και τα ηθικά κριτήρια (που άλλωστε παραλάσσουν από τόπο σε τόπο κι από λαό σε λαό, μέσα στις δίνες του ιστορικού χρόνου), κανένας όρκος, καμία "ιερή υποχρέωση", κανένα ιδεολογικό καθήκον, καμία προπαγανδιστική εργασία, καμία πίστη, καμία ομοφωνία της "πλειοψηφίας" ή της παρέας, δεν μπορούν να υποχρεώσουν σε υποταγή έναν άνθρωπο με θέληση και ανεξαρτησία αντίληψης. Και κανένας κρατισμός, καμία κοινωνική δομή ή κοινωνικό συμβόλαιο, καμία διαβεβαίωση ή νουθεσία οποιασδήποτε "αυθεντίας", δεν μπορεί να του στερήσει τη σπουδαιότερη ιδιοκτησία του: Την εξουσία του εαυτού του! Η οποία και προλειαίνει και προετοιμάζει το έδαφος για τη διερεύνηση από τον ίδιο της συνείδησής του και της προέκτασης των ανθρώπινων ιδιοτήτων του...)

Και συνεχίζουμε. Παίρνοντας τους στοχασμούς του Βανεγκέμ, ακόμη κι αν αυτό για κάποιον μπορεί και να φανεί μετέωρο ως προς τη συνδετική του χρησιμότητα, για να τους αξιοποιήσουμε ως πολύτιμους προβληματισμούς. Που ανοίγουν το δρόμο σε ακόμη πιο κρίσιμα και τόσο βαθιά όσο και αποκαρδιωτικά συμπεράσματα. Με κινητήριο όχημα (κάτι σαν τον φανταστικό "Τρόμο" του Ιουλίου Βερν, που κινούνταν σε στεριά, νερό και αέρα) την τριπαρισμένη και συνάμα εντυπωσιακά διαυγή ματιά του πολύ μεγάλου συγγραφέα Γουίλλιαμ Μπάροουζ. Αυτού του ταξιδευτή του εσωτερικού διαστήματος, του starman πάνω στη γη, του αντίπαλου δέους κάθε κατεστημένου, φορμαλιστικού περιορισμού, μικρόνοου status και καθωσπρέπει τέλματος, του περιπλανώμενου πρεζάκια, αλητοδιανοούμενου κι ονειροπόλου, σοφού ανθρώπου και μοναδικής αξίας λόγιου.
Γράφει λοιπόν ο Μπάροουζ για την εξελικτική κατάσταση ή πιο σωστά αντιεξελικτική καθήλωση των ανθρώπινων όντων. Η οποία για να ξεπεραστεί απαιτεί απόθεμα ενέργειας για την αναγκαία διανοητική υπέρβαση, την αφύπνιση που ξυπνάει συχνά με ιδιαίτερα επώδυνο μα θεραπευτικό σοκ από το βαρύ λήθαργο, το ξύπνημα από την μαζική ύπνωση...κακά τα ψέματα:
"...αχανής και ακατανόητη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στις άπειρες δυνατότητες που έχει στο δυναμικό του ο άνθρωπος και στο πολύ μικρό ποσοστό τους που χρησιμοποιεί καθημερινά. Οι δυνατότητές του βρίσκονται σε νάρκωση. Είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακό το τι μπορεί να κάνει ο οργανισμός και ο νους του ανθρώπου και το τι τελικά κάνει. Κανένα άλλο είδος ζωής στον κόσμο μας δεν παραμένει τόσο πεισματικά ηλίθιο, όσο το ανθρώπινο είδος.
Αν θεωρήσουμε τον άνθρωπο σαν ένα κατασκεύασμα - ένα τεχνούργημα - που εξελίσσει τον εαυτό του...Ο βιολογικός μας σχεδιασμός δεν ορίζει ότι πρέπει να παραμείνουμε κι άλλο στο σημερινό μας εξελικτικό στάδιο, για τον ίδιο λόγο που ένας γυρίνος δεν είναι σχεδιασμένος να παραμένει για πάντα γυρίνος, αλλά μια μέρα να γίνει βάτραχος (και κατά προτίμηση όχι σαν το βατραχο που τσουρουφλίζεται στην κατσαρόλα και δεν λέει να πηδήξει έξω). Ο άνθρωπος έχει κολλήσει σ'ένα στάδιο Νεοτονίας - είναι δηλαδή ένας οργανισμός που έχει προσκολληθεί ανώριμα, στο προνυμφιακό στάδιο της ζωής του, το οποίο και θα έπρεπε να είναι καθαρά μεταβατικό".

Κλείνουμε με το παρακάτω βίντεο. Πόσο σχετικό είναι με όλα όσα προηγήθηκαν; Τόσο όσο και μια παράξενη, μαγική, εκστατική επιθυμία που στοιχειώνει τα όνειρά μας. Να αιωρηθούμε και να πεταξουμε πάνω και μακριά από όλη τη στενοκεφαλιά, τη μικροψυχία, την κοντόφθαλμη οπτική και τους φαύλους κύκλους. Αυτού του απελπιστικά μονόπλευρα ερμηνευμένου, αλυσοδεμένου και  γεμάτου σαδιστικές αγκυλώσεις κόσμου. Αυτής της "επιπεδούπολης"...

(Άδραξε και άνοιξε πρώτα τα δικά σου φτερά...)


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου