Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016

Όταν η ασάφεια και ο αποπροσανατολισμός καθίστανται εργαλεία μαζικής χειραγώγησης...



O συγγραφέας Γιώργος Μπαλάνος είχε γράψει στο περιοδικό "Ανεξήγητο" του Ιουλίου 2003: "Αν ένα παιδί μεγαλώνει σ'ένα περιβάλλον, όπου οι περισσότερες λέξεις είναι ασαφείς, θα αναπτύξει έναν χαώδη τρόπο σκέψης και μια ψυχολογία που εύκολα θα άγεται και θα φέρεται από τον κάθε λαοπλάνο πολιτικάντη ή διαφημιστή, ή προπαγανδιστή κτλ. Αντιθέτως αν μεγαλώσει σ'ένα περιβάλλον που οι περισσότερες λέξεις είναι σαφείς -και όπου ακόμη και η αναπόφευκτη ασάφεια γίνεται αποδεκτή και αναγνωρίσιμη, αλλά με σαφείς πάλι όρους- τότε το παιδί αυτό θα διαθέτει μια γερή βασική άμυνα σε οποιαδήποτε προσπάθεια ξένης παρέμβασης στην εσωτερική του υπόσταση".

Άραγε κατά πόσο αυτή η διαπίστωση καθίσταται τόσο επίκαιρη όσο και κρίσιμη στην κοινωνικοπολιτική επικαιρότητα και καθημερινότητα των παράλογων και αφύσικων εποχών μας; Που θυμίζουν πιότερο ταμειακή μηχανή στο έλεος ψυχοπαθών καταχραστών, δηλητηριαστών και μαφιόζων! Και πόση σημασία αυτό αποκτά ειδικά σε μια χώρα όπου η πνευματική αποστέωση ή αποβλάκωση των κατοίκων της, με πολύτιμο εργαλείο τον προπαγανδιστικό, αποπροσανατολιστικό μονίμως και συνάμα κενό από κάθε ουσιώδες περιεχόμενο λόγο (δε χρειάζεται να αναλύσουμε τον σαθρό ρόλο των ΜΜΕ, αλλά και καθοριστικό στη διαμόρφωση αντιλήψεων και επιθυμητού ψυχισμού της πλειοψηφίας των συνήθων θυμάτων), ανάγεται σε μέσο διαρκούς χειραγώγησης και τελικά υποταγής!


Πόσο ο περίφημος όρος της "δημιουργικής ασάφειας" έπαιξε τον ρόλο του στην κάθε άλλο παρά δημιουργική πολιτική διαχείριση των πραγμάτων, εντός και εκτός χώρας, εν μέσω "σκληρών" διαπραγματεύσεων όσον αφορά την ίδια την πορεία της μέσα σε ένα ρευστό και γεμάτο παγίδες ιστορικό πλαίσιο; Και στην τελική κατανόηση από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, ή"κυρίαρχο λαό" (sic), των πραγματικών προθέσεων και χαράξεων των κυβερνώντων, σε ό,τι αφορά τα ουσιαστικά συμφέροντα του τόπου και των ανθρώπων του;
Και κατά πόσο ήταν τελικά σαφείς οι προθέσεις εκείνου (ή εκείνων που αθέατα αλλά βάσει σχεδίου κινούσαν τα νήματα εκείνου) που πήρε την απόφαση για ένα υποτιθέμενα "σαφές" στο ερώτημα που έθεσε δημοψήφισμα, όταν οι αμέσως επόμενες κινήσεις απέδειξαν την παντελή αγνόηση ή καλύτερα προκλητική διαστρέβλωση του αποτελέσματός του; Καθιστώντας το μια μεγαλοπρεπή φάρσα πολιτικής πλάνης ή με πιο σαφείς όρους πολιτικής εξαπάτησης! Και ευτελισμού ενός αμεσοδημοκρατικού θεσμού που αποτελούσε μια ξεχασμένη όαση ελπίδας μέσα στον πολιτικό ολοκληρωτισμό και τη στυγνή απονοηματοδότηση εννοιών των φυσικά κατ'επίφαση δημοκρατικών καιρών μας...

Προγραμματικές δηλώσεις που θα έφερναν την "ελπίδα", μα βούλιαξαν αύτανδρες μέσα στους σαφώς αντι-ανθρώπινους και γεμάτους τοκογλυφικούς σκοπέλους και ανθρωποβόρα τέρατα ωκεανούς της "ευρωπαϊκής οικογένειας". Αυτής δηλαδή που στα εκπαιδευμένα χείλη των πολιτικατζήδων, δημοσιογράφων και αναλυτών "νοηματοδοτείται" με ομιχλώδεις και πλήρεις φαντασιακών σημασιών όρους: "κοινή πολιτισμική ταυτότητα"(κάτι που ουδέποτε υπήρξε ή υπάρχει),"κοινή ευρωπαϊκή πορεία", "ευρωπαϊκή ολοκλήρωση", "φυσικός χώρος της χώρας" κτλ. Μιας χώρας όπου ο όρος "ανάπτυξη" αποτέλεσε την πιο ληγμένη μα πολυμασημένη καραμέλα και πιο καραμπινάτο παράδειγμα κοινωνικά φονικής ασάφειας τα τελευταία πέντε χρόνια επιβολής μνημονίων και βίαιης αποτέφρωσης κοινωνικού ιστού και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Στο όνομα ενός χρέους που oι ίδιοι οι "θεσμοί"(sic)-βλέπε ΔΝΤ- αναγνώρισαν ότι είναι μη βιώσιμο κι απαιτείται "ανακουφιστική ελάφρυνσή του", ενώ η προηγούμενη κυβέρνηση έκανε την πάπια και η τελευταία κυβέρνηση της "αριστεράς" (εδώ η ασάφεια και η απογύμνωση εννοιών αποκτά σουρεαλιστικό μεγαλείο!) υπέγραψε μια σειρά νέων επαχθέστερων "μέτρων", όταν κάποτε μιλούσε για "σκίσιμο μνημονίων" και "κούρεμα χρέους". "Προαπαιτούμενων" για νέα τοκογλυφικά δάνεια για την αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων προηγούμενων επαχθών δανείων, που την ίδια στιγμή ο "αριστερός" επικεφαλής παραδέχτηκε ότι είναι υφεσιακά, το γερμανικό περιοδικό Spiegel χαρακτήρισε "κατάλογο με κτηνωδίες" που εξαθλιώνουν τον ελληνικό λαό.

Κοινή Γνώμη


Η κοινή γνώμη είναι γυναίκα και μάλιστα πολύ ποθητή. Αν και σε γενικές γραμμές κυκλοθυμική, σαν το εκκρεμές του Φουκώ και νευρική σαν αδιάβαστη μαθήτρια, η κοινή γνώμη διατηρεί όλη την γοητεία μιας δεκαοχτάχρονης καταπιεσμένης Αγγλίδας που έρχεται διακοπές στην Ελλάδα και είναι πρόθυμη να εκπορνευτεί για λίγες μπύρες ελευθερίας σε κάθε ανορθωμένο φαλλό σκοπιμότητας.
Δεν είναι τυχαίο ότι η μέρα την βρίσκει ξαπλωμένη σε κάποια παραλία, με ένα κεφάλι γεμάτο βουδιστές μοναχούς να χτυπούν συνεχώς τα γκόνγκ τους και με πόδια ορθάνοιχτα σαν επίσκεψη στον γυναικολόγο, σημάδι ότι την προηγούμενη νύχτα στο γλέντι πήραν και άλλοι μέρος.
Δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο, αφού ισιώσει την μικροσκοπική φουστίτσα της, να τρέξει στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα να καταγγείλει τον βιασμό της. Μπορεί να πεί κανείς ότι η ανεμελιά και η μερική αμνησία είναι μέρος της ακαταμάχητης προσωπικότητα της. Φυσικά δεν είναι μόνο αυτό που την κάνει τόσο ποθητή στα μάτια των πολιτικών, των θρησκευτικών ηγετών και των απανταχού guru δημοσίων σχέσεων μεγάλων επιχειρήσεων.
Διαθέτει πολλά φυσικά χαρίσματα. Σε θέματα ψυχαγωγίας την διακρίνει πάντα η τσαχπινιά της Μονρόε, στα πολιτικά η μελαγχολία της Ευας Μπράουν, στα θρησκευτικά η ογκώδης αδιαλλαξία της Μπλαβάτσκυ. Η κοινή γνώμη αποφασίζει για το τι είναι πραγματικότητα και γενικώς νομίζει ότι αποφασίζει για όλες τις αποφάσεις. Αυτό είναι το μόνο χαρακτηριστικό που μοιράζεται με το άλλο φύλο, αφού μόνο ένας άντρας έχει την πεποίθηση ότι αυτός είναι που κάνει κουμάντο μέσα στο σπίτι του.

Η κοινή γνώμη. Συντηρητική και αιώνια σαν αρχαίος ναός που δεν λέει να πέσει, γεννιέται ξανά και ξανά μέσα σε μυαλά που θέλουν να πουλήσουν γνώση, άποψη, νομοσχέδια, πολέμους, τέχνη, διασκέδαση, μουσική, οδοντόκρεμες floride, μάσκες μαλλιών και κυρίως όνειρα από τα οποία δεν ξυπνάς ποτέ. Kανένας μπάτσος, δεν κατάφερε ούτε και θέλησε ποτέ να την συλλάβει, είναι κατά βάθος μια γυναίκα ασύλληπτη. Υπεράνω όλων, δεν μπορείς να την βρείς κάπου συγκεκριμένα, δημιουργείται, συσκευάζεται και στέλνεται σε όλους μέσω του τρανζιστοροποιημένου πολιτισμού μας πιο γρήγορα από οτι έρχεται η pizza hut στο σπίτι μας, η κοινή γνώμη είναι κατα βάθος μια γυναίκα ουτοπία.

Η κοινή γνώμη ικανοποιεί όλα τα βίτσια και φανερώνει τις ικανότητες της στο κρεββάτι - ικανότητες κοριτσιών που συναντάς μόνο σε τσίρκο - όμως σε καμία περίπτωση δεν διαλέγει ποιοι κύριοι θα γίνουν οι επιβήτορες της. Ωστόσο έχει αδυναμία στους φανατικούς κάθε ιδεολογίας αφού το πάθος τους να την κατακτήσουν είναι πολύ μεγαλύτερο όλων των άλλων. Δεν είναι παράξενο που οι διανοούμενοι, οι ποιητές και καθε λογής νοητικοι αγαπησιάρηδες δεν έχουν γευτεί ακόμα το θεϊκό της νέκταρ.

Κοινή γνώμη, αναμαλλιασμένη, συνεχώς ερεθισμένη, καχύποπτη, ηλίθια, πανέξυπνη, με ανοιχτό το τρίτο μάτι και κλειστά τα άλλα δύο, χειραγωγημένη, ελεύθερη, σεβαστή και πόρνη. Αν όντως υπάρχει αυτή η γυναίκα, σίγουρα είναι προιόν της φανταστικής λογοτεχνίας.
 
  Ηοmo, Episkopos of Hahaland
 
το διαβάσαμε στο Unicorn Project
 

Ένα εκπληκτικό βίντεο: "αρχαία δέντρα"




Ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης όλων (και πειραματιστής συνάμα...) ήταν είναι και θα είναι η Φύση!
Αυτή που τόσο πολύ δαιμονοποιήθηκε από τον οργανωμένο σαδισμό και την παροιμιώδη υπουλία των οργανωμένων θρησκειών. Αποκόπτοντας και αποξενώνοντας τον σύγχρονο αστικοποιημένο "άνθρωπο" από αυτήν και από την ίδια τη δική του φύση και τους "αιώνιους χυμούς" της. Ό,τι ολέθριο, νοσηρό και...αφύσικο κι αν σημαίνει αυτό...

Όμορφος κόσμος εταιρικά πλασμένος



Ο υψηλόβαθμος υπάλληλος της ελληνικής έκδοσης της μεγάλης ασιατικής πολυεθνικής εταιρείας, μέσα στις πρώτες παγκοσμίως στον τομέα που δραστηριοποιείται, κοίταξε την κάρτα που τον είχε εφοδιάσει η εταιρεία του. Δεν σου γέμιζε το μάτι, δεν είχε σχεδόν τίποτε γραμμένο απάνω της και συνάμα είχε τα πάντα. Μέσα της. Για αυτόν και τη ζωή του. Τους αριθμούς που προσδιόριζαν και διαμόρφωναν την επαγγελματική και κοινωνική ζωή του σε κάθε της πτυχή.
Ξεφύσηξε. "Για σκέψου, αυτό είμαι εγώ! Δεν μπορώ να αγοράσω ούτε έναν καφέ εντός των συνόρων της εταιρικής μου φωλιάς, ή ιδιωτικής μικρής σχεδόν χώρας, αν δεν επιδείξω αυτό. Το γαμημένο! Απαιτείται και το δακτυλικό μου αποτύπωμα, ώστε αν μου την κλέψει κανείς να του είναι άχρηστο τελείως! Βιομετρική ασφάλεια, λένε! Και γαμώ το φακέλωμα! Κι αυτό είναι το μέλλον! Που ήδη εμπεδώνεται και ξεκινάει από τις μεγάλες εταιρείες και τις χιλιάδες των υπαλλήλων τους. Έτσι όπως το πάνε και με την αβάντα των πολιτικών αριστερών και μη, σύντομα κανείς δεν θα μπορεί να υπάρχει χωρίς τις κωλοκάρτες αυτές και να πληρώνεται και να καταναλώνει και να μην ξέρουν πού βρίσκεται και τι κάνει αυτοί που θέλουν να ξέρουν".
Έριξε πάλι μια γρήγορη ματιά στη λίστα με τους υποψηφίους που του είχε δώσει να μελετήσει και στο σπίτι ο direct manager της εταιρείας, για τη θέση η οποία είχε αδειάσει λόγω απόλυσης.

"Μαλακίες!" σκέφτηκε φωναχτά. "Τι πτυχία και μεταπτυχιακά! Αυτό που μετράει στο marketing είναι το πόσο λαμόγιο είσαι, πόσο κωλογλείφτης και να ξέρεις από πού τα παίρνεις και πού τα δίνεις! Άσε που πρέπει να πέσει και ψάξιμο στα ποσταρίσματα του κάθε υποψήφιου στο facebook ή τα tweets του! Tι; Δεν έχεις facebook μαλάκα μου και μας ζητάς δουλειά λέγοντάς μας τα προσόντα σου; Χεστήκαμε! Το προφίλ σου ποιο είναι, πού κάνεις like; Πώς; Δεν έχεις facebook; Δεν υπάρχεις τότε, φιλαράκο! Σε τι κόσμο νομίζεις ότι ζεις και θες να σταδιοδρομήσεις; Δεν ξέρεις ότι το twitter και το facebook χρηματοδοτούνται από τις μεγάλες εταιρείες για απόλυτα συγκεκριμένους λόγους; Ας πρόσεχες μαλάκα μου!"
Πήρε μια ανάσα, λιγάκι τρομαγμένος και ο ίδιος από το παραλήρημά του, κάτι σαν έκρηξη ειλικρίνειας. Αλλά απέναντι σε ποιον; Η γυναίκα και το παιδί του κοιμούνταν. Στον εαυτό του;
"Πού θα τον πάει τον σχιστομάτη διευθυντή άραγε για φαγητό ο άλλος;" Συνέχισε τις σκέψεις του, για τον direct manager που υποδέχτηκε τον υψηλό Ασιάτη αξιωματούχο, ο οποίος είχε έρθει στη χώρα. "Και πού να'ξερε ο μεγάλος (μιλώντας για το διευθυντικό στέλεχος που είχε έρθει να ελέγξει τους ντόπιους στη δούλεψη της φημισμένης πολυεθνικής) ότι ο δικός μας, που θα τον τραπεζώσει σήμερα και για επιδόρπιο θα του φέρει κανένα ακριβοπληρωμένο γκομενάκι, έχει κάνει τις κρυφοπουστιές του, παραβιάζοντας τον κοινοτικό νόμο περί χειραγώγησης της αγοράς. Χα! Αλλά αυτοί οι Ασιάτες είναι περίπτωση. Σου λένε με τον τρόπο τους: κάνε ό,τι θέλεις αρκεί να μην το μάθω εγώ, γιατί αν τύχει από κάρφωμα, κάτι καθόλου σπάνιο, ή από υποψία σοβαρή να το μάθω, τότε είσαι τελειωμένος!"
Έκανε μια παύση στις σκέψεις του για να χώσει την κάρτα που ως τότε κρατούσε στο χέρι μέσα στο πορτοφόλι. "Αλλά, από την άλλη τα αφεντικά από μακριά, γνωρίζοντας ότι εσύ βγάζεις 10 και κρατάς 8 ή 9 είναι ευχαριστημένα, γιατί έχουν κέρδος +1 ή +2. Ε! βέβαια, με τέτοιο τζίρο που κάνουμε το χρόνο!"
Και τότε θυμήθηκε την εκκρεμότητα.
"Α! να μην ξεχάσω να βάλω μονάδες στην κάρτα του παιδιού, που χρησιμοποιεί στο σχολείο του. Αυτό όμως θα πει σοβαρό κι ονομαστό σχολείο, στο πνεύμα μέσα των αγορών. Προετοιμάζουν τους μαθητές για το αύριο, με το να χρησιμοποιούν μόνο κάρτες για ό,τι αγοράζουν στο κυλικείο ή στο κατάστημα που λειτουργεί εντός του σχολείου. Αλλά...μήπως αυτό δεν κάνει και το σχολείο μια μίνι-εταιρεία; Στην υπηρεσία των μεγάλων εταιρειών; Που...που σε τελική τι είναι; Ολοκληρωτικοί θεσμοί!"
Η διαπίστωση αυτή δεν ήταν φυσικά κάτι καινούργιο γι'αυτόν. Ήξερε καλά πού βρισκόταν. Για λίγο ξεκίνησε να σκέφτεται αν για το παιδί του ήταν καλό να ενσωματωθεί από τόσο μικρό στις ψυχρές λογικές και απαιτήσεις των αγορών. Αναστέναξε και πάλι. "Ουφ! Δεν βαριέσαι! Καλύτερα να μάθει να ελίσσεται από μικρό. Ας αφήσω το διαλογισμό κι ας ρίξω και πάλι μια ματιά στο ιντερνετικό προφίλ των υποψηφίων"...

μια ιστορία φαντασίας του οπισθοδρομικού ανιχνευτή
(και η όποια ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι..(;).συμπτωματική)


Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016

"Επανάσταση"; Χμ! (1ο μέρος)

(το δεύτερο μέρος ΕΔΩ)


Σε τούτους τους παιδότοπους
τα παιδιά δεν παίζουν σαν παιδιά
μα της φρίκης ξεσηκώνουν τους κανόνες
και σκαρφίζονται παιχνίδια δολιότητας
και μίσους.
Σε τούτους τους ρημαγμένους δρόμους
σα φάντασμα
μια κρυάδα θανάτου πλανιέται.
Λόγια μισά ή λουστραρισμένα
πότε αντιγράφουν τη φτώχεια
πότε βαυκαλίζονται
πότε χάσκουν βαριεστησμένα.
Σε τούτη τη νοόσφαιρα
η ηθική σα φθηνή κοκότα
τα πόδια στους προαγωγούς ανοίγει,
τη βολή και το συμφέρον.
Σε τούτα τα πεδία των άσφαιρων νόμων
η οργή σαν αδέσποτο φουσκώνει μπαλόνι
που το βάζουν στο σημάδι
πληρωμένοι δολοφόνοι.

Ετούτα όλα τα κιτάπια
κάποτε είναι
από άκρη σ'άκρη να καούν,
έτσι που για πάντα πίσω να πάρει
η μπόχα και οι θύμησές τους.
Και για κείνα
που'ναι κάποτε να ξαναγραφτούν
χαρτιά δεν θ'αρμόζει να τα φυλακίσουν
μήτε σχολεία χρειαζούμενα 
για να διδαχτούν.

Μονάχα αγνά δοχεία 
για να φωλιάσουν.

Κάθε επανάσταση όταν δεν διεξάγεται με πραγματικούς όρους χειραφέτησης των εξεγερμένων μαζών και απελευθέρωσης τόσο των εξαρτημένων αντανακλαστικών τους από τις (πρώτιστα πνευματικές) εξαρτήσεις και τους δυνάστες τους όσο και από τους υπερ-προστάτες της "επαναστατικής ιδεολογίας" (συχνότατα αποκομμένης στην πράξη από τις ασθμαίνουσες ανάγκες των ανθρώπινων πληθυσμών), έχει κάθε δικαίωμα να επαναστατήσει με διπλάσιο σθένος ενάντια και σε αυτούς που αυτοπροβάλλονται ως αποκλειστικοί εκφραστές και "ιδιοκτήτες" της επανάστασης.

Γιατί η επανάσταση είναι ένα  αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς, όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος, όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

ανιχνευτής


Η Δύναμή μας είναι η αδυναμία μας



Αυτός που γεννιέται
με όλους τους πόρους του λεύτερος
με μίσος απ'όλους τους άλλους κατατρέχεται!

 Η Δύναμή μας είναι η αδυναμία μας να αποδεχτούμε τα επιβεβλημένα από κέντρα έξω από τον άνθρωπο, τις πραγματικές ανάγκες του και την πολύπτυχη φύση του, κώδικες και νόρμες και αυτή η λαμπυρίζουσα σαν φλόγα μέσα στο αποκαρδιωτικό σκοτάδι επιθυμία να μοιραστούμε ιδέες, αισθήσεις και δράσεις, για να ολοκληρωθούμε σαν άτομα και σαν συντροφιά. Ακόμη και αν χτίσουμε και αναπτύξουμε και εξελίξουμε έστω και "νησίδες" ανεξαρτησίας μέσα στον ωκεανό της συναινετικής υποδούλωσης, του οπαδικού μεσσιανισμού και της σκληροπυρηνικής εθελοτυφλίας και ιδεοληψίας...

 Ξέσκισμα! 
Της ψυχής. 
Των ίδιων των ενστίκτων. 
Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης.

Η γραμμική εξέλιξη της ανθρώπινης Ιστορίας ουδεμία σχέση έχει με την αλήθεια - Γ΄ΜΕΡΟΣ

Richard Dawkins, Oxford: "υποτιθέμενα ανθρώπινα κόκαλα σε στρώματα κάρβουνου της Ανθρακοφόρου εποχής. Εάν αποδειχθούν ως ανθρώπινα αυτά τα κόκαλα θα ανατινάξουν την θεωρία της εξελίξεως."


"Dinosaurs are often portrayed as having lived in a time before man. However, the available evidence shows that man and dinosaur coexisted."
 Διαβάστε το σχετικό άρθρο: Men and Dinosaurs Coexisted  - "Oι άνθρωποι και οι δεινόσαυροι συνυπήρχαν, σύμφωνα με όλα τα αξιολογήσιμα στοιχεία"!
Σχετικά και με αυτό: Οι μυστηριώδης πέτρες ICA στο Περού

 Για παραγωγή  ανατρεπτικής τροφής για τη σκέψη, αυτής που ανατρέπει με φοβερό πάταγο όλα τα διάτρητα δεδομένα και "γνώσεις" που αναγνωρίζουμε ως "σταθερές" της Ιστορίας και ανθρώπινου πολιτισμού, για μια επαναξιολόγηση ανατρεπτικότατη και συγχρόνως μία διανοητική υπέρβαση που επιτυγχάνεται με επώδυνο τρόπο συχνά, είναι αλήθεια, λόγω των βαθιά ριζωμένων νοητικών εμφυτεύσεων στον άνθρωπο από τη γέννησή του. Και για  μια πολύ χρήσιμη, και γεμάτη εκπληκτικές προεκτάσεις, συσχέτιση με το βίντεο που προηγήθηκε, καλό θα ήταν να μελετηθούν με δέουσα προσοχή και αντιληπτική διαύγεια μπροστά στο ΦΑΝΕΡΟ και τα παρακάτω, τα οποία έχουμε αναρτήσει σε αυτό τον ιστότοπο:
Αντικείμενα που "δεν θα έπρεπε να υπάρχουν": O μυστηριώδης χάρτης του Piri Reis
 Το κουρέλιασμα της "επίσημης" προϊστορίας": Gobekli Tepe
 Όταν η συμβατική Ιστορία καταρρέει με πάταγο!
  Οι αρχαιολογικές Συγκαλύψεις

και βεβαίως και αυτό, ως κάτι σαν "σούμα":
 Η γραμμική εξέλιξη της ανθρώπινης Ιστορίας ουδεμία σχέση έχει με την αλήθεια - Β΄ΜΕΡΟΣ

αναπαράσταση της κατασκευής του "εξωπραγματικού" για τους επιστήμονες, που ανακαλύφθηκε στη νοτιοανατολική Τουρκία και στέλνει στον κάλαθο των αχρήστων την επίσημη "Προϊστορία" του ανθρώπινου είδους, αυτού του μεγάλου τελικά μυστηρίου.. 
Διαβάστε:  Το κουρέλιασμα της "επίσημης" προϊστορίας": Gobekli Tepe

Και ναι:

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2016

" KEΛΛΙ 8 "


Σε μια Ρωσική φυλακή, ένας άνδρας γνωρίζει τον παράξενο συγκρατούμενο του και βρίσκει ένα μυστηριώδες κόκκινο κουτί. Όταν το κουτί ανοίγεται, μια σειρά από απίστευτα και σουρεαλιστικά γεγονότα του δίνουν μια ευκαιρία να αποδράσει. – Το εξαιρετικό φιλμ μικρού μήκους “Room 8” του James W. Griffiths συνδυάζει στοιχεία από θρίλερ, επιστημονική φαντασία και τρόμο, σε ένα συναρπαστικό σύνολο.

Το όνειρο ενός γελοίου ανθρώπου



Είμαι ένας άνθρωπος γελοίος. Τώρα με λένε τρελό. Θα ήταν τίτλος τιμής αν γι’αυτούς δεν εξακολουθούσα να είμαι το ίδιο γελοίος. Αλλά δεν δυσανασχετώ πια, όλος ο κόσμος μου είναι αρκετά συμπαθής, ακόμη κι όταν με κοροϊδεύουν και θα έλεγε κανείς, πως τότε ίσα ίσα μου είναι συμπαθής.

Θα γελούσα κι εγώ μαζί με αυτούς ευχαρίστως, όχι τόσο για μένα, αλλά για να τους κάνω ευχαρίστηση, αν δεν δοκίμαζα τόση θλίψη κοιτάζοντάς τους. Θλίψη να βλέπω πώς δεν γνωρίζουν την αλήθεια, αυτή την αλήθεια που γνωρίζω εγώ. Τι σκληρό είναι να την γνωρίζεις μόνος εσύ! Αλλα δεν θα καταλάβουν.. όχι, δεν πρόκειται να καταλάβουν..

Άλλοτε υπέφερα πολύ να περνώ για γελοίος δεν φαινόμουν. Ήμουνα. Υπήρξα πάντα γελοίος και ξέρω ότι αναμφίβολα είμαι από γεννησιμιού μου. Θα μουν δε θα μουν επτά μόλις χρονών όταν κατάλαβα πως ήμουνα γελοίος.

Ύστερα σπούδασα στο πανεπιστήμιο –και όσο σπούδαζα τόσο περισσότερο καταλάβαινα πόσο ήμουν γελοίος. Έτσι που όλη η πανεπιστημιακή μου μόρφωση φαινόταν να μην υπάρχει παρά για να μου δείξει και να μου εξηγήσει, όσο εντρυφούσα σ’αυτήν, πως ήμουν γελοίος. Χρόνο το χρόνο, βεβαιωνόμουνα όλο και περισσότερο ότι από κάθε άποψη παρουσίαζα ένα γελοίο πρόσωπο.

Όλος ο κόσμος με κορόιδευε παντού και πάντα. Αλλά κανενός δεν πέρναγε από το μυαλό ότι αν υπήρχε κάποιος στον κόσμο που ήξερε πιο καλά από όλους ότι είμαι γελοίος, αυτός ο άνθρωπος ήμουνα εγώ. Κι αγανακτούσα που κανείς δεν το φανταζόταν.

Όταν βρέθηκα " εκεί "!




Πιάστηκα εξαπίνης. Δεν το περίμενα.
Ότι η απώλεια των υλικών χειροπέδων θα μου άνοιγε ευθύς κι άνεϋ αιτήσεως τις πύλες για μια τέτοια άυλη θαλπωρή! "Εκεί"!
Δίχως αναμονή σε προθαλάμους. Χωρίς μπρος-πίσω αγχωτικές διαδρομές σε πολυιδωμένα τούνελ του επέκεινα. Μα σαν σαστισμένος ναυαγός, ξεβράστηκα από παράξενα άχρονα κύματα σ'ένα ολόλευκο έμβιο πεδίο. Βιώνοντας με όλους τους άυλους πια πόρους μου όχι τη γλυκιά -σαν ζαλισμένη από αστρικό κρασί- ματαιότητα μιας αδιάφορης ξεκουρδισμένης αιωνιότητας. Φρόντισαν εκείνοι γι'αυτό. Που με περιέβαλαν με μια οικειότητα και θαλπωρή η οποία δεν είναι στην πολύπλοκη απλότητα της φύσης της να περιγραφεί με γλωσσικούς όρους, με πεπερασμένα λεκτικά σχήματα. Κάνοντας τον σκληροπυρηνικό ορθολογισμό μου να ζαρώνει σαν εξημερωμένο λιοντάρι στη γωνιά της απειροσύνης ενός ανείπωτου Αγνώστου.Σ'ένα χώρο έξω από το χώρο και το χρόνο. Κι εκείνοι, μέσα σε μια πλημμυρίδα λευκής φωτοχυσίας, έμοιαζαν να περίμεναν την άφιξή μου, έτσι όπως από το πουθενά μέσα στο πουθενά έκαναν έναν κύκλο γύρω μου. Έχοντας ανθρώπινη μορφή..
 Η μόνη λεκτική μας επικοινωνία, απ'όσο θυμάμαι μετά από τόσο καιρό, ήταν ένα θερμό καλωσόρισμα! Και μετά έπαψα να είμαι εγώ. Κι έγινα αυτοί. Και αυτοί εγώ. Αλλά δεν ξέρω πώς να το πω..δεν έπαψα να είμαι εγώ. Να νιώθω, να επικοινωνώ αλλά όχι με τη φωνή, να τους ακούω, να τους αγγίζω, να μαθαίνω..


 Κι έγινα η κατάργηση και η ρευστότητα όλων των συμφωνημένων ορισμών και των εννοιών. Η αξιοθρήνητη χρεωκοπία των λέξεων και η προέκταση των νοημάτων σε πεδία ανείπωτα.
 Κι έγινα ένα κύμα μέσα στη θάλασσα των Ιδεών.
 Που είναι τόσο ζωντανές όσο και οι σάρκινοι ξενιστές τους. Ίσως και πιο ζωντανές από αυτούς. Ίσως να εκτείνονται σε αυτό που αποκαλείται "αθανασία", αφού αυτές συνεχίζουν να υπάρχουν, να καρπίζουν, να μαραίνονται και να αναγεννούνται, να εξελίσσονται και να αλλάζουν απλώς μορφές, να στήνουν κόσμους ολόκληρους και μετά τη διάλυση της σάρκας των υποτιθένενων κατόχων τους..
Και ποια αλήθεια συγκίνηση του σώματος και του μυαλού θα άντεχε στη σύγκριση μ'εκείνη; Που με τύλιγε σαν διαφανής αγκαλιά πρωτόγνωρων ξυπνημάτων εν υπνώσει ως τώρα αισθήσεων! Μία ανυπέρβλητη χαρά, πέρα από κάθε άλλη μεγάλη γνωστή χαρά. Μία σιγουριά επιστροφής στα πλέον οικεία εδάφη.


Μα πριν προλάβω να τους πω ότι ήθελα να μείνω εδώ που αναγνώριζα ως "σπίτι", με τράβηξαν οι άλλοι πίσω. Σαν να με ρούφηξε μια δίνη από πάνω προς τα κάτω και να με προσγείωσε και πάλι στο κρεβάτι του καταθλιπτικού νοσοκομείου. Δεν πρόλαβα καν να αντισταθώ.

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη λέξη που άκουσα από τα στόματά τους: "τον επαναφέραμε!"
Ναι, αλλά πού; Από το όνειρο στην πραγματικότητα; Ή..Ή μήπως το αντίθετο;
Κι ακόμα θυμάμαι τη λύπη που με κλόνισε όταν η πρώτη μου ματιά έπεσε πάνω στα ανακουφισμένα πρόσωπά τους και τις άσπρες τους μπλούζες. Ώστε επανήλθα! Και πάλι.

Μόνο που είχα γυρίσει φέρνοντας μαζί μου το πιο σπουδαίο δώρο που θα μπορούσα να αποκομμίσω από το "ταξίδι" εκείνο: ο Φόβος είχε χαθεί!

Και η επιθυμία μου κάποτε για επιστροφή, με τη δική μου όμως θέληση και χαρτογράφηση των μυστικών "γεφυρών" που συνδέουν "τόπους", αποτέλεσε από τότε μία από τις ευγενέστερες επιθυμίες μου. Κι από τις πιο κρυφές. Αν και..όχι πια!



Ο Ένοικος... 

" Χρέος: τα πρώτα 5000 χρόνια "


"Ένα ακόμη βιβλίο για το χρέος και τις επιπτώσεις του όπως τόσα ακόμα που έχουν γραφτεί από οικονομολόγους και λοιπούς ειδικούς χειρισμού και επεξήγησης των δήθεν πολυπλοκοτήτων που ταλανίζουν τη ζωή μας; Η απάντηση είναι όχι, τουλάχιστον όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, που χρειάζεται όμως ένα προκλητικό ταξίδι στην ιστορία της ανθρωπότητας, για να γίνει αντιληπτό το είδος, το βάθος και η ποιότητα μιας έννοιας που από απλή ηθική στάση στη συμβίωση των ανθρώπων, μετατράπηκε από την ιεραρχία, το κράτος, το χρήμα και τη βία (με αυτή τη σειρά), σε βάρος. Ένα βάρος που υποδούλωσε, εξόντωσε και άφησε μεγάλες πληγές στο σώμα και στη μνήμη της ανθρωπότητας, αλλά και άνοιξε ρήγματα από τα οποία τα τελευταία 5.000 χρόνια που έχουμε καταγραφές, συνεχίζουν να φαίνονται τα σημάδια του. Σημάδια που δεν εξαντλούνται στη λογιστική και λογοτεχνική παρακαταθήκη των πολιτισμών του παρελθόντος, αλλά ανιχνεύονται στην ίδια μας τη γλώσσα, στα μεγάλα θρησκευτικά, πολιτικά, φιλοσοφικά κείμενα ανά την υφήλιο, αποτελώντας μάλιστα πολύ συχνά και την πηγή της έμπνευσής τους. Σημάδια που αναγνωρίζονται στην ιστορία των εξεγέρσεων που συγκλόνισαν, εξαφανίζοντας και δημιουργώντας, πολιτισμούς και λαούς, σημάδια που είναι υπεύθυνα ακόμα και για την πρώτη χρήση της λέξης ελευθερία. Το βιβλίο αυτό στον πυρήνα του αποτελεί έναν επικό ύμνο στην ελευθερία και στο είδος των υποσχέσεων που πρέπει να αρχίσουν να δίνουν οι άνθρωποι αν θέλουν να βγουν από την κρίση που δημιούργησε η οικονομικοποίηση των κοινωνικών σχέσεων και η ηθική της." (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)


Χρέος: τα πρώτα 5000 χρόνια


Του David Graeber 

Ο ελευθεριακός ανθρωπολόγος David Graeber λέει ότι μονάχα διαμέσου μιας γενικής ιστορικής κατανόησης του χρέους και της σχέσης του με τη βία, μπορούμε να εκτιμήσουμε την εποχή μας που τώρα γεννιέται. Με αυτό το κείμενο προσπαθεί να καλύψει το ιστορικό κενό. 

Αυτό που ακολουθεί, είναι ένα απόσπασμα ενός κατά πολύ μεγαλύτερου σχεδίου έρευνας, σχετικά με το χρέος και το πιστωτικό χρήμα στην ανθρώπινη ιστορία. Το πρώτο και συναρπαστικό συμπέρασμα αυτού του σχεδίου έρευνας είναι ότι κατά τη μελέτη της οικονομικής ιστορίας, τείνουμε συστηματικά να αγνοούμε το ρόλο της βίας, τον απόλυτα κεντρικό ρόλο του πολέμου και της δουλείας, στη δημιουργία και σχηματοποίηση των βασικών θεσμών, αυτού που σήμερα αποκαλούμε «οικονομία». Επιπλέον, σημασία έχουν και οι προελεύσεις. Η βία μπορεί να είναι αόρατη, αλλά παραμένει τυπωμένη στη φιλοσοφία της κοινής οικονομικής λογικής μας, στην προφανέστατα αυταπόδεικτη φύση των θεσμών, που απλά ποτέ δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν έξω από το μονοπώλιο της βίας – αλλά και της συστηματικής απειλής της βίας – που διατηρείται από το σύγχρονο κράτος.



" Ας ξεκινήσω με το θεσμό της δουλείας, της οποίας ο ρόλος κατά τη γνώμη μου, είναι κομβικός. Τις περισσότερες στιγμές και στους περισσότερους τόπους η δουλεία θεωρείται συνέπεια του πολέμου. Μερικές φορές οι περισσότεροι δούλοι στην πραγματικότητα είναι αιχμάλωτοι πολέμου, άλλες φορές όχι. Παρ’ όλα αυτά σχεδόν όμοια και απαράλλαχτα και στις δύο περιπτώσεις, ο πόλεμος θεωρείται η βάση και η δικαιολόγηση της ύπαρξης αυτού του θεσμού. Αν παραδοθείς στον πόλεμο, αυτό που παραδίδεις είναι η ζωή σου. Ο κατακτητής σου έχει το δικαίωμα να σε σκοτώσει και συχνά το κάνει. Αν επιλέξει να μην το κάνει, τότε κυριολεκτικά του οφείλεις τη ζωή σου. Ένα χρέος που γίνεται αντιληπτό ως απόλυτο, διαρκές, μη εξαγοράσιμο. Μπορεί να σου αφαιρέσει δικαιωματικά ό,τι επιθυμεί. Όλα τα χρέη ή υποχρεώσεις που μπορεί να οφείλεις σε άλλα άτομα (φίλους, οικογένεια, πρώην πολιτικές συμμαχίες), ή άλλα άτομα να οφείλουν σε σένα, θεωρείται ότι σου αφαιρούνται απόλυτα. Το χρέος σου στον ιδιοκτήτη σου είναι πλέον ό,τι υπάρχει.

Αυτού του είδους η λογική έχει τουλάχιστον δύο πολύ ενδιαφέρουσες συνέπειες, αν και μπορεί να ειπωθεί ότι τείνουν προς σχετικά αντίθετες κατευθύνσεις. Πρώτα απ’ όλα ακόμα μια – που πιθανώς την ορίζει – ιδιότητα της δουλείας, είναι ότι οι δούλοι μπορούν να πουληθούν και να αγοραστούν. Σ’ αυτή την περίπτωση το απόλυτο χρέος παύει πλέον (υπό μια άλλη έννοια, αυτή της αγοράς) να είναι απόλυτο. Στην πραγματικότητα μπορεί να ποσοτικοποιηθεί επακριβώς. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι να πιστέψουμε ότι ήταν ακριβώς αυτή η λειτουργία, που κατέστησε ικανό το να δημιουργηθεί κάτι όμοιο με τη σημερινή μορφή του χρήματος, τη στιγμή που αυτό το οποίο οι ανθρωπολόγοι συνήθως αποκαλούσαν «πρωτόγονο χρήμα», αυτό που κανείς βρίσκει σε κοινωνίες δίχως κράτος (τα φτερά που χρησιμοποιούνταν ως χρήμα στα νησιά του Σολομώντα ή τα περιδέραια από κοχύλια οι ινδιάνοι Iroquois αντίστοιχα), περισσότερο χρησιμοποιούνταν για διακανονισμούς γάμων, επίλυση βεντετών και για την ανάμιξη σε άλλου είδους σχέσεις μεταξύ ανθρώπων, παρά για την αγοραπωλησία αγαθών. Για παράδειγμα, αν η δουλεία είναι χρέος, τότε το χρέος μπορεί να οδηγήσει στη δουλεία.

Ένας βαβυλώνιος χωρικός μπορεί να είχε πληρώσει ένα γενναίο ποσό σε ασήμι στα πεθερικά του, για να επισημοποιήσει το γάμο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν του άνηκε η σύζυγός του. Σίγουρα δεν μπορούσε να αγοράσει ή να πουλήσει τη μητέρα των παιδιών του. Όμως όλα αυτά μπορούσαν να αλλάξουν αν αυτός έπαιρνε ένα δάνειο. Αν αποδεικνυόταν επισφαλής, οι πιστωτές του μπορούσαν αρχικά να του κατασχέσουν τα πρόβατα και τα έπιπλά του, έπειτα το σπίτι του, χωράφια, τους οπωρώνες και τελικά να του πάρουν τη σύζυγο, το παιδιά, ακόμα και τον ίδιο σαν χρεωστικούς «δουλοπάροικους», μέχρι να διευθετηθεί το ζήτημα (το οποίο καθώς οι πόροι του εξαφανιζόταν γινόταν ολοένα και δυσκολότερο). Το χρέος ήταν αυτό που κατέστησε δυνατό να φανταστούμε το χρήμα, ως οτιδήποτε σχετικό με τη σημερινή του έννοια και γι’ αυτό επίσης να γεννήσει αυτό που αποκαλούμε «αγορά»: μια αρένα όπου οτιδήποτε μπορεί να πουληθεί και να αγοραστεί, γιατί όλα τα αντικείμενα (όπως και οι δούλοι) απαξιώνονται από τις προηγούμενες κοινωνικές τους σχέσεις και υπάρχουν μόνο σε σχέση με το χρήμα.

Όμως την ίδια στιγμή η λογική του χρέους ως κατάκτηση μπορεί, όπως προανέφερα, να τείνει προς άλλη κατεύθυνση. Οι βασιλιάδες μέσα στην ιστορία, τείνουν να είναι βαθέως διχασμένοι σχετικά με το ζήτημα να αφήσουν τη λογική του χρέους να καταστεί εκτός ελέγχου. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή είναι εχθρικοί απέναντι στις αγορές. Αντιθέτως τις ενθαρρύνουν κανονικά, για τον απλούστατο λόγο ότι οι κυβερνήσεις δυσκολεύονται να πάρουν με τη μορφή κατάσχεσης, ό,τι χρειάζονται (μετάξι, ρόδες για άρματα, γλώσσες από φλαμίνγκο (εκλεκτό έδεσμα κατά τη ρωμαϊκή αρχαιότητα), λάπις λάζουλι (αλλιώς κυανός λίθος, ένας πολύτιμος λίθος)) απ’ ευθείας από τον υποτελή σ’ αυτές πληθυσμό. Είναι πολύ πιο εύκολο να ενθαρρυνθούν οι αγορές και έπειτα τα αναγκαία αγαθά να αγοραστούν. Οι πρώιμες αγορές συχνά ακολουθούσαν τους στρατούς, ή τις βασιλικές ακολουθίες, ή σχηματίζονταν κοντά σε παλάτια, ή στις παρυφές στρατιωτικών θέσεων. Αυτό στην πραγματικότητα βοηθά στην ερμηνεία της αρκετά συγκεχυμένης συμπεριφοράς των βασιλικών αυλών: αφού οι βασιλιάδες έλεγχαν συνήθως τα ορυχεία χρυσού και ασημιού, ποιο το νόημα να τυπώνεις τα μούτρα σου πάνω σε κομμάτια του προϊόντος που εξορύσσεις (δλδ. να τυπώνεις νομίσματα), να τα ξεφορτώνεσαι στους πολίτες και έπειτα να ζητάς να σου τα δώσουν πίσω υπό τη μορφή φόρων; Έχει νόημα μόνο αν η επιβολή φόρων είναι στην πραγματικότητα ένας τρόπος να επιβάλεις σε όλους να αποκτήσουν και να διατηρούν χρήματα, έτσι ώστε να διευκολυνθεί η ανάπτυξη των αγορών, καθώς η ύπαρξη των αγορών εξυπηρετούσε γενικότερα.

Όμως για τους σκοπούς της ανάλυσής μας το κρίσιμο ερώτημα είναι: πως δικαιολογούνταν αυτοί οι φόροι; Γιατί οι υποτελείς τους χρωστούσαν και ποιο χρέος ξεπλήρωναν όταν τους απέδιδαν; Εδώ επιστρέφουμε ξανά στο δίκαιο της κατάκτησης (στην πραγματικότητα στον αρχαίο κόσμο οι ελεύθεροι πολίτες – είτε στη Μεσοποταμία, είτε στην Ελλάδα ή στη Ρώμη, συνήθως δεν ήταν υποχρεωμένοι να πληρώσουν άμεσους φόρους γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, απλά όπως καταλαβαίνει κανείς, απλουστεύω τα πράγματα εδώ). Αν οι βασιλιάδες είχαν εξουσία πάνω στη ζωή και στο θάνατο των υποτελών τους, αποκτημένη από το δίκαιο της κατάκτησης, τότε και το χρέος των υποτελών τους ήταν απόλυτα αέναο. Επίσης τουλάχιστον υπό αυτήν την έννοια, οι σχέσεις μεταξύ των υποτελών ατόμων, τα χρέη που όφειλε το ένα στο άλλο, ήταν ασήμαντα. Το μόνο που υπήρχε ήταν η σχέση τους με το βασιλιά. Αυτό με τη σειρά του εξηγεί γιατί οι βασιλιάδες και ομοίως οι αυτοκράτορες, προσπαθούσαν να ρυθμίσουν τις εξουσίες που είχαν οι αφέντες πάνω στους δούλους και οι πιστωτές πάνω στους οφειλέτες. Το ελάχιστο στο οποίο πάντα θα επέμεναν, αν είχαν τη δύναμη, ήταν αυτά τα φυλακισμένα άτομα που ήδη τους είχε χαριστεί η ζωή, να μην είναι δυνατόν να σκοτωθούν από τους αφέντες τους. Στην πραγματικότητα μόνο οι ηγεμόνες μπορούσαν να έχουν αυθαίρετη εξουσία πάνω στη ζωή και το θάνατο. Το απόλυτο χρέος κάποιου ατόμου ήταν απέναντι στο κράτος. Ήταν το μοναδικό το οποίο ήταν πραγματικά απεριόριστο, που είχε τη δυνατότητα για απόλυτες εγκόσμιες απαιτήσεις.

Ο λόγος που διατυπώνω αυτό, είναι επειδή αυτή η λογική ενυπάρχει σε μας ακόμη. Όταν κάνουμε λόγο για κάποια «κοινωνία» (γαλλική κοινωνία, τζαμαϊκανή κοινωνία), μιλάμε στην πραγματικότητα για ανθρώπους που οργανώνονται υπό την έννοια ενός κράτους – έθνους. Αυτό τέλος πάντων είναι το εννοούμενο μοντέλο. Οι «κοινωνίες» είναι στην πραγματικότητα κράτη, η λογική των κρατών είναι αυτή της κατάκτησης, η λογική της κατάκτησης είναι εν τέλει ταυτόσημη με αυτή της δουλείας. Είναι γεγονός ότι αυτό στα χέρια των υπέρμαχων του κράτους αποκτά ένα νόημα ενός πιο καλοκάγαθου «κοινωνικού χρέους». Ορίστε λοιπόν μια μικρή ιστορία, ένα είδος μύθου. Γεννιόμαστε όλοι με ένα αέναο χρέος στην κοινωνία που μας μεγάλωσε, μας έθρεψε, μας τάισε και μας έντυσε, ένα χρέος σε εκείνους που έχουν πεθάνει προ πολλού και ανακάλυψαν τη γλώσσα και τις παραδόσεις μας, σε όλους εκείνους που έχουν καταστήσει δυνατή την ύπαρξή μας. Στους αρχαίους καιρούς, νομίζαμε ότι το οφείλαμε αυτό στους θεούς (το χρέος αυτό ξεπληρωνόταν με θυσίες, ή η θυσία ήταν απλώς η αποπληρωμή του τόκου, στο τέλος ξεπληρωνόταν με το θάνατο).

Αργότερα το χρέος υιοθετήθηκε από το κράτος, ένας θεϊκός θεσμός, με φόρους σε αντικατάσταση των θυσιών και στρατιωτική θητεία σε αντικατάσταση του χρέους της ζωής. Το χρήμα είναι απλά η απτή μορφή αυτού του κοινωνικού χρέους, έτσι όπως γίνεται η διαχείρισή του. Οι κεϋνσιανοί αρέσκονται σ’ αυτού του είδους τη λογική. Το ίδιο ισχύει και για κάποιες τάσεις σοσιαλιστών, σοσιαλδημοκρατών, ακόμα και κρυπτοφασιστών, όπως είναι ο Auguste Comte (ο πρώτος απ’ όσο ξέρω που πραγματικά επινόησε τη φράση «κοινωνικό χρέος»). Όμως αυτή η φιλοσοφία διατρέχει επίσης μεγάλο μέρος της κοινής μας λογικής: πάρτε για παράδειγμα τη φράση: «να πληρώσει το χρέος του στην κοινωνία», ή «ένιωσα ότι χρωστούσα κάτι στη χώρα μου», ή «ήθελα να δώσω κάτι πίσω». Πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις αμοιβαία δικαιώματα και υποχρεώσεις, αμοιβαίες δεσμεύσεις – ένα είδος σχέσεων, με το οποίο θα μπορούσαν να συμβιώσουν αληθινά ελεύθεροι άνθρωποι – τείνουν να γίνουν υποσύνολο σε μια αίσθηση «κοινωνίας», όπου όλα τα άτομα είναι ίσα, μονάχα ως απόλυτοι οφειλέτες της (τώρα αφανούς) φιγούρας του βασιλιά, που πλέον αντικαθιστά τη μητέρα σου και κατ’ επέκταση την ανθρωπότητα.

Αυτό που προτείνω λοιπόν είναι ότι καθώς οι διεκδικήσεις της απρόσωπης αγοράς και αυτές της «κοινωνίας» συχνά αντιπαρατίθενται – και σίγουρα έχουν μια τάση να παλαντζάρουν με όλους τους τρόπους – έχουν εν τέλει ιδρυθεί με μια πολύ όμοια λογική με αυτή της βίας. Ούτε είναι αυτό ένα απλό θέμα ιστορικών προελεύσεων, το οποίο μπορεί να αποδιωχτεί ως ασήμαντο: ούτε οι αγορές, ούτε τα κράτη μπορούν να υπάρξουν χωρίς τη διαρκή απειλή δύναμης.

Κάποιο άτομο μπορεί να ρωτήσει, τότε ποια είναι η εναλλακτική;


Προς μια ιστορία εικονικού χρήματος

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2016

Η κοιμωμένη



Πόσο θα ήθελα να ήμουν ικανός να εγκωμιάσω ως ποιητής τον ύπνο και, ακόμα περισσότερο, την κοιμωμένη, εκείνην που εγκαταλείπεται στον ύπνο σ’ ένα κρεβάτι μετά τον έρωτα, σ’ ένα λειμώνα μετά το θερισμό. Αυτή η ήρεμη εγκατάλειψη προέρχεται άραγε από τη βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να εγκαταλειφθεί ποτέ; Από την αναμονή ενός θαύματος συνώνυμου της πληρότητας; Και εννοώ τη Μαρκησία του Ο. Από τα μυστικά που φυλάει μέσα της; Και εννοώ την Αλμπερτίν, την κοιμωμένη «την περίκλειστη στο σώμα της», που έχει γίνει «σαν φυτό».

Πόσο λυπάμαι που έχασα την έκθεση ζωγραφικής η οποία οργανώθηκε, νομίζω, πριν από λίγο καιρό στο Λονδίνο και είχε ως θέμα της τον ύπνο. Ζωγραφίζοντας αυτό που κοιμάται κι αυτό που, τότε, ξυπνάει εντός μας.

Πώς τους λυπάμαι, τους θεωρώ βαριά άρρωστους, εκείνους τους άντρες – πρόκειται μόνιμα για άντρες – που διατείνονται ότι ο ύπνος είναι χάσιμο χρόνου! «Το ένα τρίτο της ήδη συντομότατης ζωής μας μάς το υποκλέπτει ο ύπνος, μας αποστερεί από ό,τι θα μπορούσαμε να κάνουμε σ’ αυτή τη χρονική διάρκεια η οποία δεν χρησιμεύει σε τίποτα.»

Πόσο υποφέρω με αυτούς που πάσχουν από αϋπνίες, άλλοι τη νύχτα κι άλλοι την ημέρα. Γιατί υπάρχουν και οι άυπνοι της ημέρας, οι επικεντρωμένοι αποκλειστικά στο πρόγραμμά τους, οι ανίκανοι να ονειρευτούν, αυτοί που τρελαίνονται αν οτιδήποτε ξεφύγει από τον έλεγχό τους. Όσο για τους άυπνους της νύχτας, που κατατρώγονται από τις έγνοιές τους – και όλα γι’ αυτούς γίνονται έγνοιες -, νομίζουν πως είναι οξυδερκείς, πεπεισμένοι πως βλέπουν την πραγματικότητα όπως ακριβώς είναι, στερημένη νοήματος, κακιά, θανατηφόρα, ενόσω παραγνωρίζουν μέσα στο μίσος τους για τη ζωή, για τους άλλους και για τον εαυτό τους, ότι η πραγματικότητα, όπως ο έρωτας, είναι προς ανακάλυψη κι ότι ο καθένας είναι προικισμένος με την ικανότητα αυτή, εκτός, προφανώς, από όσους πάσχουν από αϋπνίες.

Πόσο μάταιο βρίσκω το διάλογο που αντιπαραθέτει στην (παράδοξη) φροϋδική διατύπωση «το όνειρο είναι ο φύλακας του ύπνου» την αντίληψη (της κοινής λογικής) «ο ύπνος είναι ο φύλακας του ονείρου».

Πώς αρνούμαι να δω στον ύπνο έναν πρόδρομο του θανάτου. Αντιθέτως, τιμώ τον Ύπνο, τον θεωρώ έναν θεό που μας ξυπνάει, μας κάνει να γεννηθούμε στη ζωή.
Ύπνε, πολυαγαπημένε μου, μη με λησμόνει! λέει η κοιμωμένη.


J. – B. Pontalis, Παράθυρα (εκδ. Εστία)
Πίνακας: Henri Matisse “Young woman sleeping in a Rumanian blouse”, 1939.

Aλιευθέν από την ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
 

"Φτερά"- ένα βίντεο, δυο ποιήματα...




Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2016

" αλίμονό σας αν αφήσω τη σκοτεινή σπηλιά μου "


Δεν είμαι μέλος της φυλής σας. Ανήκω στο γένος των Μογγόλων που έφερε στον κόσμο μια τερατώδη αλήθεια: την αυθεντικότητα της ζωής και τη γνώση του ρυθμού...
Καλά κάνετε και με περιζώνετε με τις εκατό χιλιάδες μπαγιονέτες της Δυτικής σας διαφώτισης, γιατί αλίμονό σας αν αφήσω τη σκοτεινή σπηλιά μου και βαλθώ να διαλύσω τς κραυγαλέες οχλαγωγίες σας.

Μπλεζ Σαρντράρ



(αναρτήθηκε αρχικά στο antidras)

Το ξεκίνημα της πραγματικής επιστήμης: "Το Πεδίο: Η Μυστική Δύναμη του Σύμπαντος - Η Εποχή του Μηδενικού Σημείου"


Χαρακτηριστικά αποσπάσματα του εκπληκτικού αυτού άρθρου:



"Αν χρησιμοποιήσουμε ψηφιακή καταγραφή, θα μπορούσαμε να ανακαλύπτουμε παθογόνα μικρόβια όπως τα prion, για τα οποία δεν υπάρχουν αξιόπιστα μέσα ανίχνευσης, και να μην χαραμίζουμε πια πολύτιμες εργαστηριακές πηγές για να εξακριβώσουμε αν υπάρχουν αντιγόνα στο σώμα και αν το σώμα έχει δημιουργήσει αντισώματα. Μπορεί επίσης να σημαίνει πως όταν είμαστε άρρωστοι ίσως να μην χρειάζεται να παίρνουμε φάρμακα. Θα μπορούσαμε να απαλλασσόμαστε από ανεπιθύμητα παράσιτα ή βακτηρίδια απλά παίζοντας μια εχθρική συχνότητα.
 Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιούμε ηλεκτρομαγνητικά μέσα ανίχνευσης επικίνδυνων μικροοργανισμών στην γεωργία μας ή να τα χρησιμοποιούμε για να ανακαλύπτουμε αν οι τροφές έχουν τροποποιηθεί γενετικά. Αν μπορούσαμε να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συχνότητες, δεν θα ήμασταν υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούμε επικίνδυνα παρασιτοκτόνα αλλά θα μπορούσαμε απλά να σκοτώνουμε τα μικρόβια με ηλεκτρομαγνητικά σήματα.
 Ο Dean Radin τοποθέτησε κάποιες μελέτες του στο Διαδίκτυο για να μπορούν να συμμετέχουν οι επισκέπτες και ασχολήθηκε με γιγάντια μηχανογραφημένα πειράματα. Ο Braud και η Tart έκαναν και άλλες μελέτες με θέμα την ανθρώπινη πρόθεση και την θεραπεία. Η Brenda Dunne και ο Bob Nelson, με το Global Project τους, συνέχισαν να μετρούν μικρές δονήσεις στον συλλογικό κοσμικό σεισμογράφο.
 Σε ένα συνέδριο της ΝΑΣΑ στην Αλαμπακέρκι (Albuquerque) στο Νέο Μεξικό εξερεύνησαν την πιθανότητα ενός διαστημοπλοίου που θα δημιουργούσε την δική του σκουληκότρυπα («διάδρομο» που ενώνει «μαύρη τρύπα» με «λευκή τρύπα» στο διάστημα), όπως περίπου το φαντάστηκε ο Carl Sagan στο Contact.3 Ένας αριθμός ιδιωτικών εταιρειών, συμπεριλαμβανομένης της Lockheed Martin, ενθουσιάστηκαν και υποστήριξαν αυτές τις ιδέες γιατί κάτι τέτοιο θα μπορούσε να έχει όλων των ειδών τις πρακτικές εφαρμογές στην γη. Φανταστείτε, για παράδειγμα, να μπορούσαμε να σταματήσουμε την βαρύτητα και να μετεωρίζουμε ασθενείς. Θα μπορούσαμε να κάνουμε τα έλκη κατάκλισης παρελθόν.
 Υπάρχουν και πάρα πολλές άλλες πιθανότητες, όλες βασισμένες σε σταθερές αποδεδειγμένες αρχές της Φυσικής που μπορεί να μας προσφέρουν νέες μεθόδους προώθησης διαστημικών πτήσεων. Θα μπορούσαμε: να ελέγξουμε την αδράνεια, ώστε να μπορούμε να κινούμε μεγάλα πράγματα όπως διαστημικά σκάφη με μικρές δυνάμεις, να χρησιμοποιούμε μία από τις πολλές τεχνικές πυρηνικής σύντηξης, η οποία απαιτεί τρομακτική πίεση και θερμοκρασία, να χρησιμοποιούμε αντιδραστήρα ραδιενεργής σχάσης,να χρησιμοποιούμε tethers για να παράγουμε ηλεκτροστατική ενέργεια, να χρησιμοποιούμε τα φαινόμενα ύλης – αντιύλης, όπου η αντίδραση της ύλης που συναντά το αντίθετό της παράγει ενέργεια, να αλλάζουμε τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία ή να εναλλάσσουμε υπεραγωγούς.

Ο Edgar Mitchell εκφώνησε την εναρκτήρια ομιλία του CASYS 1999, ενός ετήσιου μαθηματικού συνεδρίου στην Λιέγη στο Βέλγιο με χορηγία της Εταιρείας για την Μελέτη του Προληπτικού Συστήματος (Society for the Study of Anticipatory Systems), η οποία περιλάμβανε και την σύνθεση των θεωριών της κβαντικής ολογραφίας και της ανθρώπινης συνειδητότητας. Είπε πως η ανακάλυψη της παρουσίας κβαντικού συντονισμού στα έμβια όντα και της ικανότητας του Πεδίου Μηδενικού Σημείου να κωδικοποιεί πληροφορία και να παρέχει στιγμιαία επικοινωνία ισοδυναμούσε με την Στήλη της Ροζέτας της ανθρώπινης συνειδητότητας.  Όλα όσα ερευνούσε εδώ και 30 χρόνια είχαν αρχίσει να αποκτούν νόημα.
Όσον αφορά την πραγματική σημασία των ανακαλύψεων τους αυτές οι πρακτικές χρήσεις αντιπροσώπευαν μόνο ένα πολύ μικρό μέρος του τεχνολογικού αφρού. Όλοι τους – ο Robert Jahn, o Hal Puthoff, o Fritz – Albert Popp και ο Karl Pribram – ήταν φιλόσοφοι και επιστήμονες και σε κάποιες σπάνιες περιπτώσεις όταν δεν ήταν απασχολημένοι με τα πειράματά τους, συνειδητοποιούσαν πως είχαν προχωρήσει πάρα πολύ σε κάτι βαθύ – πιθανώς και σε μια καινούργια επιστήμη.
Κάθε ημέρα στα εργαστήρια οι επιστήμονες συνειδητοποιούσαν τις προοπτικές των ανακαλύψεων του. Ανακάλυψαν πως είμαστε κάτι πολύ πιο εντυπωσιακό από τυχαία περιστατικά στην κλίμακα της εξέλιξης ή γενετικές μηχανές επιβίωσης. Το έργο τους εισηγήθηκε την ύπαρξη μιας αποκεντρωμένης αλλά ενοποιημένης διάνοιας που είναι πολύ μεγαλύτερη και πιο εξαίσια από ότι είχε φανταστεί ο Δαρβίνος ή ο Νεύτωνας, μια διαδικασία που δεν ήταν τυχαία ή χαοτική αλλά ευφυής και σκόπιμη.
Οι παραπάνω είναι ανακαλύψεις που μπορεί να αλλάξουν τις ζωές των μελλόντων γενεών με πολλούς πρακτικούς τρόπους, όπως μετακινήσεις που δεν θα απαιτούν καύσιμα και υπερνίκηση του νόμου της βαρύτητας – άμεσος μετεωρισμός, αλλά όσον αφορά την κατανόηση των περαιτέρω δυνατοτήτων του ανθρώπου, το έργο τους υποδεικνύει κάτι πολύ πιο βαθύ. Στο παρελθόν, κάποιοι άνθρωποι τυχαία επιδείκνυαν κάποια ικανότητα – ένα προαίσθημα, μια «προηγούμενη ζωή», μια διορατική εικόνα, το χάρισμα να θεραπεύουν – την οποία απέρριπταν ως απατηλή ή ως ιδιορρυθμία της φύσης. 
Το έργο αυτών των επιστημόνων υπέδειξε πως η ικανότητες αυτές δεν είναι ούτε σπάνιες ούτε κάτι το ανώμαλο και πως τις κατέχουν όλοι οι άνθρωποι. Το έργο τους υπαινίσσεται ανθρώπινες ικανότητες πέρα από οτιδήποτε έχουμε ονειρευτεί πως είναι δυνατόν. Είμαστε κάτι πολύ παραπάνω από ότι συνειδητοποιούμε. Αν μπορούσαμε να καταλάβουμε αυτό το δυναμικό επιστημονικά, μπορεί να μαθαίναμε και πώς να το αξιοποιούμε.
Έχουμε πολύ περισσότερη δύναμη από ότι συνειδητοποιούμε, να αυτοθεραπευόμαστε, να θεραπεύουμε τους αγαπημένους μας, ακόμη και τις κοινότητές μας. Ο κάθε ένας μας έχει την ικανότητα – και μαζί ως μια μεγάλη συλλογική δύναμη – να βελτιώσουμε τη ζωή μας σε μεγάλο βαθμό. Η ζωή μας, από κάθε άποψη, είναι στα χέρια μας.
 Οι παραπάνω ήταν τολμηρές ανακαλύψεις και οράματα, αλλά πολλοί λίγοι τις άκουσαν. Για 30 χρόνια, οι πρωτοπόροι αυτοί παρουσίαζαν τα ευρήματά τους σε μικρά μαθηματικά συνέδρια ή ετήσιες συναντήσεις μικροσκοπικών επιστημονικών σωμάτων που είχαν ιδρυθεί για προάγουν έναν διάλογο πρωτοπόρων επιστημών. Γνώριζαν και θαύμαζαν ο ένας το έργο του άλλου και έχαιραν αναγνώρισης σε αυτές τις μικρές συγκεντρώσεις των ομότιμών τους. Οι περισσότεροι επιστήμονες ήταν νέοι άνδρες όταν έκαναν τις ανακαλύψεις τους, και πριν ακολουθήσουν αυτό που κατέληξε να είναι ισόβια απόκλιση από το κατεστημένο, τους σεβόντουσαν και τους τιμούσαν. 
Οι δραστηριότητες προώθησης στο διάστημα ήταν το μόνο αποδεκτό στοιχείο του Πεδίου Μηδενικού Σημείου. Παρά τα αυστηρά επιστημονικά πρωτόκολλα κανείς στην ορθόδοξη κοινότητα δεν έπαιρνε καμία άλλη τους ανακάλυψη σοβαρά. Μερικοί, όπως ο Benveniste, είχαν απλά περιθωριοποιηθεί. Για πολλά χρόνια, ο Edgar Mitchell, τώρα 71, βασιζόταν στις διαλέξεις γύρω από τις περιπέτειές του στο εξώτερο διάστημα για να χρηματοδοτήσει την έρευνά του γύρω από την συνειδητότητα.
 Ανά διαστήματα ο Robert Jahn υπέβαλλε κάποια εργασία με αδιαφιλονίκητα στατιστικά στοιχεία σε κάποιο περιοδικό μηχανικής και του την απέρριπταν ως ακατάλληλα. Όχι για το επιστημονικό της μέρος αλλά για τις συγκλονιστικές επιπτώσεις της στην τρέχουσα επιστημονική κοσμοθεωρία. Παρόλα αυτά ο Jahn και ο Puthoff και οι άλλοι επιστήμονες, όλοι, ήξεραν τι είχαν στα χέρια τους. Κάθε ένας τους συνέχιζε το έργο του με την πεισματάρικη, έμμονη αυτοπεποίθηση του πραγματικού εφευρέτη. Ο παλιός τρόπος ήταν απλά ακόμη ένα αερόστατο. Πάντα υπήρχε αντίσταση. Οι καινούργιες ιδέες θεωρούνταν αιρετικές. Τα στοιχεία τους μπορούσαν να άλλαζαν τον κόσμο για πάντα. Υπήρχαν πολλοί τομείς που χρειαζόταν και άλλη δουλειά, και άλλα απάτητα μονοπάτια. Πολλά μπορεί να κατέληγαν να είναι παρακαμπτήριοι δρόμοι ή ακόμη και αδιέξοδα, αλλά οι πρώτες ανιχνευτικές έρευνες είχαν γίνει. Ήταν μια αρχή, ένα πρώτο βήμα, ο τρόπος που ξεκινούσε η πραγματική επιστήμη


Το Πεδίο: Η Μυστική Δύναμη του Σύμπαντος
Η Εποχή του Μηδενικού Σημείου

Σε μια μικρή, καταθλιπτική, γωνιακή αίθουσα διδασκαλίας στο Πανεπιστήμιο του Σάσεξ (University of Sussex), μια παγερή ημέρα του Ιανουαρίου του 2001, είχε συγκεντρωθεί μια ομάδα 60 επιστημόνων από 10 χώρες για να προσπαθήσει να βρει τρόπο να πετάξει o άνθρωπος σε απόσταση 20 τρισεκατομμυρίων μιλίων στο ενδότερο διάστημα. Η ΝΑΣΑ είχε κάνει έναν μικρό αριθμό εργαστηρίων (workshops) Ανάπτυξης Προωθητικής Φυσικής (Breakthrough Propulsion Physics) στην Αμερική, αλλά αυτό θα ήταν το διεθνές αντίστοιχο τους: ένα από τα πρώτα ανεξάρτητα διεθνή εργαστήρια με θέμα την προώθηση.

Όντως, είχε προσελκύσει ένα εντυπωσιακό κοινό φυσικών από την βρετανική κυβέρνηση, έναν υψηλόβαθμο στρατιωτικό της ΝΑΣΑ, διάφορους αστροφυσικούς από το Γαλλικό Εργαστήριο Αστροφυσικής Μασσαλία (French Laboratoire D’ Astrophysics Marseilles) και το Γαλλικό Εργαστήριο της Βαρύτητας, της Σχετικότητας και της Κοσμολογίας (French Laboratory of Gravitation, Relativity and Cosmology), καθηγητές από αμερικάνικα και ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και περίπου 15 αντιπροσώπους της ιδιωτικής βιομηχανίας.

Στην αίθουσα κυριαρχούσε ένας αλάνθαστος αέρας προσδοκίας, μια σιωπηλή αναγνώριση πως μπροστά τους ανοιγόταν καινούργιοι επιστημονικοί δρόμοι και ίσως να ήταν και οι πρώτοι μάρτυρες της αυγής μιας νέας εποχής. Ο Graham Ennis, ο διοργανωτής του συνεδρίου, είχε προσελκύσει αντιπροσώπους από τις περισσότερες σημαντικές εφημερίδες της Βρετανίας και τα επιστημονικά περιοδικά λέγοντας τους πως σε πέντε χρόνια θα κατασκευάζαμε τους δικούς μας μικρούς πυραύλους με κινητήρια συστήματα WARP για να διατηρούνται οι δορυφόροι στις σωστές τους θέσεις.

Όσο διακεκριμένο και αν ήταν το κοινό, τον μεγαλύτερο σεβασμό τον άξιζε ο Δόκτορας Hal Puthoff που τώρα ήταν λίγο παραπάνω από 60 ετών, λίγο πιο αδύνατος αλλά με τα γκρίζα μαλλιά του ακόμη πυκνά και ατίθασα. Είχε περάσει σχεδόν 30 χρόνια της ζωής του προσπαθώντας να εξακριβώσει αν τα διαστήματα μεταξύ των άστρων μπορούσαν να αξιοποιηθούν. Για έναν μικρό αριθμό νεωτέρων μελών του ακροατηρίου, ο Hal ήταν μια φιγούρα λατρείας. Ένας νεαρός Βρετανός κυβερνητικός φυσικός, ο Richard Obousy, είχε τυχαία διαβάσει τις εργασίες του για το Πεδίο Μηδενικού Σημείου, όταν ήταν φοιτητής, και είχε μείνει έκπληκτος από τα συμπεράσματά του σε σημείο που επηρέασαν την καριέρα του.1 Και τώρα αντιμετώπιζε την προοπτική του να συναντήσει τον μεγάλο άνδρα και να προηγηθεί στο βήμα με μια μικρή εισαγωγική ομιλία για την χρήση του απόλυτου κενού – μια προπαρασκευαστική άσκηση για την κυρία ατραξιόν της ημέρας.

Για κάποιον εξωτερικό παρατηρητή, εδώ επρόκειτο για κάτι παραπάνω από μια επιπόλαιη άσκηση. Ένας αριθμός τεχνοκρατών έπαιζε με την προοπτική της δημιουργίας της έσχατης τεχνοτομίας. Ήταν εμφανές σε κάθε επιστήμονα στην αίθουσα πως ο πλανήτης είχε αποθέματα ορυκτών καυσίμων, το ανώτερο, για τα επόμενα πενήντα χρόνια και πως οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν μια κλιματική κρίση, όπως το φαινόμενο του θερμοκηπίου, το οποίο σιγά – σιγά μετατρέπει τον κόσμο μας σε θάλαμο αερίων. Η αναζήτηση νέων πηγών ενέργειας δεν ήταν μόνον απαραίτητη για την κίνηση των διαστημικών οχημάτων. Ήταν επίσης ζωτική και για την ακεραιότητά και για την συνέχιση της ύπαρξης της γης για την επόμενη γενιά.

Εδώ και 30 χρόνια γίνονται, συγκεκαλυμμένα, πειράματα που χρησιμοποιούν τις πιο αλλόκοτες από τις νέες ιδέες στη Φυσική. Οι φήμες για μυστικές τοποθεσίες δοκιμών, που χρηματοδοτούνται από δισεκατομμύρια «μαύρων» προϋπολογισμών, σε μέρη όπως το Λος Άλαμος, και που η ΝΑΣΑ ή το αμερικάνικο στρατιωτικό κατεστημένο συνεχίζουν να αρνούνται πως υπάρχουν, στην πραγματικότητα αφθονούν. Ακόμη και η Βρετανική Αεροδιαστημική ξεκίνησε τo δικό της μυστικό πρόγραμμα – με το κωδικό όνομα Project Greenglow – για να μελετήσει την πιθανότητα της αναίρεσης της βαρύτητας. 2

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2016

Ένα ταινιάκι-θησαυρός: "Εγχειρίδιο οδηγιών για τη ζωή"...



... ένα βίντεο που αφηγείται μια ιστορία διανοητικής υπέρβασης! Μια βαθμιαία απαγκίστρωση, ως την πνευματική απελευθέρωση, από εκείνο τον ασφυχτικό κλοιό που καταδικάζει την ανθρώπινη ύπαρξη στο σκοταδισμό και τη μισαλλοδοξία...

Και μια συμβουλή της σοφίας του...δρόμου:


Η ασυγχώρητη κτηνωδία & ξεφτίλα των "πολιτισμένων": "Ζωολογικοί Κήποι με Ανθρώπους (ΦΩΤΟ)"

Μια ρητορική, θα'λεγα, ερώτηση από εμάς: Αλήθεια; υπάρχει χειρότερος σαλτιμπάγκος, σθεναρός υπερασπιστής της αυταπάτης που βαφτίζει εξέλιξη και της α-νοησίας που προβάλλει ως ευφυία, άγριο θηρίο εθισμένο στην πιο αφύσικη κτηνωδία και φρίκη, αμετανόητος δέσμιος μιας διάτρητης από κάθε αυθεντικό νόημα υλιστικής αυταπάτης και αέναα ανακυκλούμενης αιτίας μεγάλων ατομικών δεινών και συλλογικών συμφορών, από τον "πολιτισμένο" υπ-άνθρωπο της Δυτικής αποικιοκρατικής (και τότε και τώρα) "ανωτερότητας"; Αυτής της πανούκλας που έσπειρε στον κόσμο τα "εκπολιτιστικά καλούδια" της; Δηλαδή, αυτά της βαρβαρότητας του δικαίου του ισχυροτέρου (τις περισσότερες φορές με το σταυρό της αγάπης του ανώτερου θεού της στο ένα χέρι και τη λεπίδα της γενοκτονίας στο άλλο) και της πιο βίαιης αποξένωσης από τη φύση. Και την επιβολή της γεμάτης πολυεθνικούς βουλιμικούς σπόνσορες κι αναθυμιάσεις συνδρόμων και μοντέλων αυτοκαταστροφής αστικοποίησης του κάποτε ζώντος αρμονικά με το περιβάλλον του ατόμου...

Διαβάστε και αυτό: Να γιατί ο δαρβινισμός είναι μια αντιεπιστημονική αυθαιρεσία!

  • Η Ανθρώπινη Κατάντια: Ζωολογικοί Κήποι με Ανθρώπους (ΦΩΤΟ)


Οι ανθρώπινοι «ζωολογικοί» κήποι, που ονομάζονταν επίσης «εθνολογικές εκθέσεις» ή «Negro Villages», ήταν χώροι (περιφραγμένα θεματικά πάρκα) στα οποία εκθέτονταν δημόσια ζωντανοί άνθρωποι τον 18ο, τον 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα. Αυτό συνέβαινε ώστε οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι να δείξουν και να τονίσουν τις πολιτιστικές διαφορές μεταξύ εκείνων δηλαδή του δυτικού πολιτισμού και των μη ευρωπαϊκών λαών.

Όπως ήταν επόμενο αυτά τα θεματικά πάρκα χρησιμοποιήθηκαν συχνά ή μόνο για ρατσιστικούς σκοπούς και για να επιβεβαιώσουν έτσι την θεωρία του Δαρβίνου.Ανθρώπινους ζωολογικούς κήπους βρίσκουμε στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, τη Βαρσοβία, τη Βαρκελώνη, το Αμβούργο και άλλες πόλεις σε όλο τον κόσμο. Ένα «Negro Village» ήταν ο πόλος έλξης για τους παριζιάνους το 1889, καθώς πάνω από 28 εκατομμύρια λευκοί τον επισκέφτηκαν.

Τους Αφρικανούς τους φωτογράφιζαν δίπλα σε πιθήκους και χιμπατζήδες για να δείξουν στους επισκέπτες, ότι ήταν πιο «συγγενείς» με τα ζώα παρά με τον άνθρωπο. Το 1860 ο Ζωολογικός Κήπος του Παρισιού περιελάμβανε και αιχμάλωτους Ζουλού, Σενεγαλέζους και μαύρους από την Γκαμπόν. Το 1878 στον Ζωολογικό Κήπο του Βερολίνου βρίσκονταν Λάπωνες και Πυγμαίοι.

Το ίδιο έτος, ένας περιοδεύων ζωολογικός κήπος περιέφερε στη Γερμανία Νούβιους, Λάπωνες, Εσκιμώους, Καλμούχους, βουδιστές μοναχούς, Σουδανούς και Ινδιάνους, τους οποίους μάλιστα παρουσίαζε ως εξωτικά είδη. Ευτυχώς το αίσχος αυτό σταμάτησε στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όχι όμως και για τα ζώα.

το είδαμε στο ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΠΕΤΑΣΜΑ 
"Θαυμάστε" παρακάτω φωτογραφίες από εκείνες τις "συναρπαστικές" ημέρες! Που συνεχίζονται και σήμερα με τη μορφή της εργασιακής δουλείας και απίστευτης εξαθλίωσης, παιδιών και ενηλίκων, σε όλο τον "πολιτισμένο" υπό-κόσμο, ο οποίος συνεχίζει να είναι κατηγοριοποιημένος σε "αναπτυγμένους" και "τριτοκοσμικούς", που οι διεφθαρμένες μιλιταριστικές κυβερνήσεις των δεύτερων θέλουν να μοιάσουν στους πρώτους.

 

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2016

"πέταγμα"...




...ένα ονειρικό βίντεο από ένα πολύ ταλαντούχο μουσικό σχήμα: τους Ισλανδούς Sigur Ros, που η ονομασία τους σημαίνει..."τριαντάφυλλο νίκης"(!) στην ισλανδική γλώσσα.
Κι ένας ήχος που νομίζεις ότι έχει εισέλθει στον κόσμο μας από μια άλλη πιο λεπτοφυή διάσταση, νεραϊδοκατοικημένη, όπου όλα μπορούν να συμβούν και συμβαίνουν κάθε μοναδική αιώνια στιγμή. Και κυρίως αυτά που αξίζει να συμβαίνουν, ακόμη και τα "ανέφικτα", ανάλογα και με τη δύναμη της επιθυμίας και την προσπάθεια που κάνει κάποιος/οι να τα γυρέψουν. Σε έναν κόσμο που σφύζει από μαγεία, έτσι όπως πλημμυρίζει την παιδική ψυχή που ξέρει καλά τι θα πει δέος μπροστά στα μικρά και μεγάλα θαύματα, αυτά που υπάρχουν παντού γύρω μας . Και μέσα μας!

Και για να θυμηθούμε και τα λόγια του Ρόμπερτ Κ. Χωλ:
"Το να χτυπάς τα χέρια σου σαν φτερά μπορεί να είναι πέταγμα".

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2016

Μη διστάζεις ν'αγαπήσεις τους ψιθύρους του Μυστηρίου


Μη λιποψυχείς. Μην κλείνεις τις στρόφιγγες της διαίσθησης. Μη διστάζεις ν'αφουγκραστείς, ν'αγαπήσεις τους ψιθύρους του Μυστηρίου και να κινηθείς προς το κάλεσμά του. Να συνομιλήσεις και ν'αλληλεπιδράσεις με αυτό. Έτσι κι αλλιώς κολυμπάς μέσα του, βρίσκεται ολόγυρά σου, οι παφλασμοί του αντηχούν επίμονα πάνω στη σχεδία της συναινετικής λογικής σου και των δημοφιλών πεποιθήσεων που σε απομόνωσαν από την ίδια τη Φύση και σε απομάγευσαν. Τη Φύση που πάλλεται στις συχνότητες και απ'τη ρευστότητα του μυστηρίου!

Tι είναι τελικά η Φύση;


Μη φοβάσαι να πάρεις στο κατόπι τα χνάρια του Παράξενου. Μη λες άλλα ψέματα στα ένστικτά σου ότι τίποτε το παράξενο δεν συμβαίνει εκεί έξω. Μέσα σου. Κι ότι όλα έχουν ερμηνευθεί και ταξινομηθεί. Η ίδια η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια και καταπίνει τη γλώσσα μπροστά στα αμέτρητα παράξενα και μυστήρια που κατέχουν και προσδιορίζουν τον ανεξερεύνητο αυτό κόσμο.


Άλλωστε είσαι κι εσύ κομμάτι του Παράξενου. Πολύ περισσότερο απ'ότι είχες φανταστεί!
Τι είναι η συνείδησή σου; Βρίσκεται στον εγκέφαλο σου, αυτόν τον μεγάλο άγνωστο; Τι σε περιμένει αν καταφέρεις να ξεκλειδώσεις τα μυστικά του, αν εισχωρήσεις στις πιο απόκρυφες περιοχές της συνείδησης που υποτίθεται ότι σε εξανθρωπίζει; Και η ψυχή σου; Τι είναι; Έχει αρχή και τέλος; Πού κατοικοεδρεύει; Σε ποια πεδία κρυσταλλώνεται και πόσες περιπέτειες επιζητάει, πόσες πληροφορίες χρειάζεται, για να κατανοήσει τη θέση της; Μέσα στο Μεγάλο Μυστήριο. Που κι αυτό μπορεί να είναι κομμάτι ενός ακόμα μεγαλύτερου Μυστηρίου.
Και ίσως η προέκταση ήτανε πάντοτε εγγενής ανθρώπινη ιδιότητα!


Κι αν, όπως είχε επισημάνει με το δικό του σκοτεινό και γι'αυτό διάφανο τρόπο ο μέγας φιλόσοφος, της Φύσης της αρέσει να κρύβεται, δεν έχεις παρά να τα φυλάξεις και μετά με διάθεση εξερευνητική να πεις "φτου και βγαίνω για σένα". Με ανοιχτά πια τα μάτια. Και να γυρέψεις να βρεις τα ίχνη της. Με θάρρος μα και σύνεση μαζί.
Ξεδιπλώνοντας το κουβάρι.
Αυτό που ξεκινάει από τα ανάκτορα των κυττάρων σου και καταλήγει στον πυρήνα. Της πληροφορίας που στήνει, ανατρέπει και αναδεύει συχνά με παιχνιδιάρικη διάθεση και..παράξενο χιούμορ ολόκληρους κόσμους!



Ο Ένοικος...

Η μεγαλύτερη ΦΥΛΑΚΗ όλων και η ανάγκη ΡΗΞΗΣ κι ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ



Η βαρύτητα μιας "αξιόποινης πράξης" επισείει και την ανάλογη ποινή για το "σωφρονισμό" κι "επανένταξη" του παραβάτη στους κόλπους της κοινωνίας. Αν όμως θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, όσον αφορά τα κίνητρα και τις διαθέσεις μας, οφείλουμε πάντα να εντάσσουμε την "αξιόποινη παραβατική πράξη" μέσα στους κόλπους και τις λογικές της κοινωνίας στην οποία ζούμε και συν-υπάρχουμε. Κι όχι να αντιμετωπίζουμε τέτοιες πράξεις ως κάτι το αυθύπαρκτο κι αποκομμένο σχεδόν απ'αυτήν και το πνεύμα που τη διατρέχει. Με τα κυρίαρχα πρότυπα που τη διαμορφώνουν και την ποιότητα -ή έλλειψή της- που τη χαρακτηρίζει και περιγράφει.  Και να προσεγγίζουμε κι ερμηνεύουμε και να επεξεργαζόμαστε προσεχτικά τόσο το παράμπτωμα, όσο και την ανάλογη ποινή, με έννοιες κι όρους ψυχολογίας, κοινωνιολογίας, πολιτικής και σε σχέση με την κυρίαρχη ηθική που διαπνέει κάθε κοινωνία.

- Για παράδειγμα, στα ισλαμικά σκληροπυρηνικά θεοκρατικά καθεστώτα το να μη φοράει μια γυναίκα την μπούρκα ή να κυκλοφορεί ασυνόδευτη εκτός σπιτιού, θεωρούνται πάρα πολύ σοβαρά παραμπτώματα που επισείουν πολύ σκληρές ποινές. Ή σε κάποιες δυτικές κοινωνίες, παλιά έως και σήμερα ακόμη σε κάποιες περιπτώσεις, η κλοπή ακόμα κι ενός καρβελιού επέφερε φυλάκιση, άσχετα αν ο παραβάτης δεν είχε να φάει!-

 Έτσι ώστε να κατανοήσουμε, άρα και να αντιμετωπίσουμε το κακό στη ρίζα του, στις βαθύτερες αιτίες. Την "υφή" και ιδιαιτερότητα κάθε φορά του πυρήνα της "μήτρας" η οποία πλάθει και μορφοποιεί παραβατικές συμπεριφορές έως σοβαρά και βάρβαρα εγκλήματα. Που μπορεί και να ιδωθούν τελικά ως μια μορφή "αντιδράσεων" έναντι συγκεκριμένων "δράσεων", στα πλαίσια του νόμου αιτίας-αποτελέσματος. Κι αν αυτές οι "δράσεις", δηλ. τα πρότυπα, αξίες και σχέσεις που διέπουν τη δομή, οργάνωση και λειτουργία μιας κοινωνίας είναι:

καμιά φυλακή δεν μπορεί να κρατήσει στ’ αλήθεια φυλακισμένο το πνεύμα μας

Ανάρτηση του ανιχνευτή στο antidras. Μπορεί κάλλιστα να συνδεθεί με αυτές τις αναρτήσεις από εμένα στο "αντιβαρυτικό όχημά μας": 
 "Γράμμα" από τους"παρατηρητές" ενός άλλου κόσμου
H πραγματική πτώση μας: "πήραμε τον κόσμο των φαινομένων για αληθινό." 

 Johnny Cash στο «San Quentin» (καμιά φυλακή δεν μπορεί να κρατήσει στ’ αλήθεια φυλακισμένο το πνεύμα μας)


ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
 
Ο Βάρδος της Ελευθερίας Johnny Cash στο «San Quentin»
Μια συναυλία στη φυλακή, για τους φυλακισμένους

Ήταν 24 Φεβρουαρίου του 1969, όταν ο Johnny Cash, ο “man in black” που μετά ορκίστηκε να φοράει πάντα μαύρα ως πένθος για την κατάντια του ανθρώπου και του κόσμου, ο σημαντικότερος βάρδος της γενιάς του στην αμερικανική μουσική, κατάφερε να κάνει κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ πριν. Να δώσει μια συναυλία στη φυλακή, για τους φυλακισμένους. H κίνηση αυτή ήταν πολύ συμβολική, αλλά σχεδόν κανείς από τους παραγωγούς ή τους ιθύνοντες δεν μπορούσε να το διακρίνει αυτό, οι εποχές ήταν πολύ διαφορετικές τότε, όλοι το θεώρησαν άκρως παράξενο και απαράδεκτο, αλλά ο Johnny επέμενε ώσπου το κατάφερε.

Μία από τις πιο κακόφημες φυλακές των Η.Π.Α. τότε ήταν το San Quentin State Prison, κι εκεί ήταν που θα γινόταν η –θρυλική πλέον– αυτή συναυλία, όπου θα γινόταν και live ηχογράφηση για να βγει δίσκος (Live at San Quentin), αλλά και θα κινηματογραφούταν.

Οι περιορισμοί που είχαν τεθεί από τις αρχές για τη συναυλία, φυσικά, ήταν πάρα πολλοί. Ο Johnny θα έπρεπε να στέκεται σε συγκεκριμένο σημείο, η μπάντα του και το συνεργείο επίσης, θα έπρεπε να μην πει κάποια συγκεκριμένα πράγματα και κάποια συγκεκριμένα τραγούδια, ο διευθυντής της φυλακής δεν ήθελε π.χ. να τραγουδήσει ο Johnny το θρυλικό Folsom Prison Blues του, οι κρατούμενοι θα έπρεπε να μην φωνάζουν, να μην στέκονται όρθιοι, κ.ά. και ο Johnny έκανε μεγάλο αγώνα για να μην είναι περικυκλωμένη η σκηνή από δεσμοφύλακες.

Επίσης, ήθελε ο ίδιος να ελέγξει κάποιες από τις συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές, κάτι που το κατάφερε κι αμέσως ανακάλυψε ότι το τρεχούμενο νερό της φυλακής σχεδόν δεν πινόταν και του μύριζε θειάφι και, χωρίς να προειδοποιήσει τους κρατούντες, τελικά ζήτησε ένα ποτήρι νερό πάνω στη σκηνή και αμέσως το έχυσε, για να το καταγγείλει στην κινηματογράφηση.

 Η συναυλία του Johnny Cash «San Quentin» έγινε και έμεινε στην ιστορία.

Ενώ ο Johnny Cash μετά έπαιξε σε όλες τις μεγάλες φυλακές και υπάρχουν οι αντίστοιχες ηχογραφήσεις.

Φυσικά τίποτε δεν ήταν όπως προγραμματίστηκε εκείνη τη βραδιά, ενώ στο τέλος της συναυλίας έγιναν και ταραχές από τους ενθουσιασμένους ξεσηκωμένους κρατούμενους. Αυτός ο βάρδος της ελευθερίας και της περιπέτειας, είχε καταφέρει να τρυπώσει στη φυλακή και να μεταδώσει το μήνυμα: «γκρεμίστε κάθε φυλακή», χωρίς κανείς καλά –καλά να καταλάβει τι συνέβαινε.

Για εκείνη τη συναυλία στο San Quentin, μάλιστα, έγραψε ειδικά ένα τραγούδι, το “San Quentin”, οι ανατρεπτικότατοι στίχοι του οποίου ξεσήκωσαν τους πάντες όταν ακούστηκαν.

Ο διευθυντής της φυλακής και οι δεσμοφύλακες δεν πίστευαν στ’ αυτιά τους, δεν ήταν μέσα στη λίστα που τους είχε δώσει, ενώ έπαιξε και ένα άλλο αληθινά συγκινητικό κομμάτι που το είχε γράψει ένας κρατούμενος.

«San Quentin μισώ κάθε ίντσα σου… San Quentin μακάρι να σαπίσεις και να καείς στην κόλαση, να γκρεμιστούν οι τοίχοι σου κι εγώ να ζήσω για να πω την ιστορία…»

Ακούστηκε μέσα στη φυλακή, από έναν μεγάλο «μάγκα»…

To San Quentin του Johnny Cash, λοιπόν, είναι το τραγούδι για τη φυλακή μας, τη φυλακή που βρισκόμαστε όλοι μας, εδώ, σ’ αυτόν τον κόσμο, διότι κι εμείς ζούμε μέσα σε ένα μεγάλο San Quentin, έναν κόσμο-φυλακή, μέσα σ’ ένα σώμα-φυλακή, με αόρατους δεσμοφύλακες.
Αλλά και «βάρδους» ανάμεσά μας, που ακόμη τραγουδούν για την ελευθερία. Κι έτσι, το παλιό τραγούδι αυτό για το San Quentin, είναι ένας μυστικός ύμνος για την ελευθερία.

Γιατί καμιά φυλακή δεν μπορεί να κρατήσει στ’ αλήθεια φυλακισμένο το πνεύμα μας.

Λευτεριά στους φυλακισμένους, σε όλους μας!


OI ΠΕΡΙΦΗΜΟΙ ΣΤΙΧΟΙ: