Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015

Άκου μία ιστορία... ("Ο Έρωτας και η Τρέλα")



"Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε ένα μέρος της Γης, όλα τα συναισθήματα και οι αξίες!
Η Τρέλλα συστήθηκε τρεις φορές στην Ανία και πρότεινε να παίξουνε κρυφτό!

Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει, ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε:
-Τί είναι το κρυφτό;

Ο Ενθουσιασμός άρχισε να τρέχει και να χορεύει παρέα με την Ευφορία, και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω-κάτω, για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια -την οποία δεν ενδιέφερε ποτέ τίποτα- να παίξουν και αυτοί.

Αλλά υπήρχαν και πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν:
Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει, γιατί ήξερε ότι, ούτως ή άλλως, κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν!

Η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.

...Ένα, δύο, τρία... άρχισε να μετράει η Τρέλλα.

Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.

Η Πίστη πέταξε ψηλά στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στη σκιά του Θριάμβου, ο οποίος με τη δύναμή του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.

Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν ένα υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της, οπότε την άφηνε ελεύθερη. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μία ηλιαχτίδα.

Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα. Ένα καλά κρυμμένο μέρος μόνο για αυτόν.

Ο Θυμός πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.

Το Ψέμα ήξερε καλά τον τρόπο με τον οποίο θα νικήσει το παιχνίδι και παραφύλαγε μέσα σε μία σπηλιά.

Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμα κάπου να κρυφτεί. Ήτανε όλες οι κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο τριανταφυλλιάς και κρύφτηκε από πίσω.

-... 1000, μέτρησε η Τρέλλα και άρχισε να ψάχνει.

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

Σωληνοειδείς δομές πλάσματος στα εσωτερικά στρώματα της μαγνητόσφαιρας που περιβάλλει τη Γη.

Πρωτοποριακή έρευνα φοιτήτριας, με τρισδιάστατες τεχνικές, επιβεβαιώνει και με τη σύμφωνη γνώμη αστρονόμων την ύπαρξη τεράστιων σωλήνων πλάσματος που έχουν σχέση με το μαγνητικό πεδίο το οποίο περιβάλλει τον πλανήτη! Εντοπίστηκαν μια σειρά από υψηλής και χαμηλής πυκνότητας σωλήνες πλάσματος που συνδέουν την ιονόσφαιρα και τη πλασμόσφαιρα να διατρέχουν παράλληλα με το μαγνητικό πεδίο

Σχετικό άρθρο:

Τεράστιοι Σωλήνες Πλάσματος πάνω από τη Γη, επιβεβαιώνονται από έρευνα φοιτήτριας (BINTEO)



Μια θεωρία 60 ετών για τη δομή των μαγνητικών πεδίων που περιβάλλουν τη Γη επιβεβαιώθηκε άμεσα για πρώτη φορά. Ο κύριος συγγραφέας της εργασίας μια προπτυχιακή φοιτήτρια, η οποία επινόησε έναν τρόπο για να φανεί η μαγνητόσφαιρα της Γης σε τρεις διαστάσεις.

Δείτε παρακάτω το βίντεο των τεράστιων σωλήνων πλάσματος όπως το παρουσιάζει η ίδια.



Ο ήλιος εκπέμπει ένα σταθερό ρεύμα φορτισμένων σωματιδίων που συμπληρώνονται από τις κοσμικές ακτίνες από πηγές, όπως οι σουπερνόβα. Δεδομένου ότι αυτά τα σωματίδια πλησιάζουν τη Γη, η διαδρομή τους μεταβάλλεται από το μαγνητικό πεδίο της Γης, το οποίο κάποια τα αντανακλά και άλλα τα εκτρέπει προς τους πόλους, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται φαινόμενα όπως το βόρειο Σέλας.

Αυτή η περιοχή, γνωστή ως μαγνητόσφαιρα, περιλαμβάνει την ιονόσφαιρα και και τη πλασμόσφαιρα ως εσωτερικά στρώματα της. Αυτές είναι οι διακρίσεις κατά μέρος, αλλά δεν γνωρίζουμε τόσα πολλά για τη δομή των περιοχών αυτών.

Η καλύτερη κατανόηση θα ήταν χρήσιμη, διότι η ιονόσφαιρα παρεμβαίνει στα συστήματα δορυφορικής πλοήγησης και τις εικόνες που λαμβάνονται από τα ραδιοτηλεσκόπια. Κατά τη διάρκεια εκπόνησης εργασίας στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ, η Cleo Loi συνειδητοποίησε ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το ραδιοτηλεσκόπιο Murchison Widefield Array (MWA) για να εξετάσει αυτές τις περιφέρειες με έναν τρόπο που ποτέ δεν είχε γίνει πριν, οδηγώντας σε άρθρο στο περιοδικό Geophysical Research Letters.

Το MWA είναι ένας πρόδρομος του Array Τετραγωνικού Χιλιομέτρου (SKA), που σύντομα θα μετατρέψει τη ραδιοαστρονομία. Αποτελείται από 128 κεραίες που εκτείνονται τρία χιλιόμετρα.
Η Loi πρότεινε ότι μέσω διάσπασης των παρατηρήσεων μεταξύ εκείνων που προέρχονται από τις ανατολικές και δυτικές άκρες της σειράς, θα μπορούσε να επιτύχει κάτι που ισοδυναμεί με διόφθαλμη όραση, που μας επιτρέπει να δούμε σε τρεις διαστάσεις.

Για το σύνηθες αστρονομικό έργο του το MWA, η αφετηρία τριών χιλιομέτρων δεν δίνει την παράλλαξη που απαιτείται για να δούμε σε βάθος, αλλά η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική όταν ψάχνουμε κοντά στη Γη.

Η Loi ανίχνευσε μια σειρά από υψηλής και χαμηλής πυκνότητας σωλήνες πλάσματος που συνδέουν την ιονόσφαιρα και τη πλασμόσφαιρα να διατρέχουν παράλληλα με το μαγνητικό πεδίο.
«Μετρήσαμε τη θέση τους, είναι περίπου 600 χιλιόμετρα πάνω από το έδαφος, στην ανώτερη ιονόσφαιρα, και φαίνεται να συνεχίζουν προς τα πάνω στη πλασμόσφαιρα. Αυτό είναι περίπου εκεί που η ουδέτερη ατμόσφαιρα τελειώνει και μεταβαίνουμε στο πλάσμα του διαστήματος», ανάφερε η Loi.
Οι σωλήνες κινούνται αργά με το χρόνο, έτσι αλλάζουν τα αποτελέσματα και έχουμε παρεμβολές στα τηλεσκόπια και πρέπει να γίνονται νέες ρυθμίσεις.


Η Loi δήλωσε ότι ενώ κάποιοι περιορίζονται σχολαστικά στο τι συμβαίνει στην ιονόσφαιρα με άλλα ραδιοτηλεσκόπια, όπως το Very Large Array, κανείς με τις γνώσεις της δεν προσπάθησε να παραλλάξει το πρόβλημα στο παρελθόν.

"Οι άνθρωποι θεωρούσαν κάτι τέτοιο από τις παρατηρήσεις ενός τύπου πολύ χαμηλής συχνότητας ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων. Μπορούμε να ανιχνεύσουμε τις αστραπές από άλλο ημισφαίριο και οι άνθρωποι καταλάβαιναν ότι πρέπει να υπάρχουν σωλήνες πλάσματος που καθοδηγούν το σήμα", ανέφερε η Loi. "Είναι ένα πολύ έμμεσο συμπέρασμα, και κανείς δεν είχε ιδέα για το πως ήταν αυτοί οι σωλήνες".

Η Loi λέει ότι έμεινε έκπληκτη με το πόσοι πολλοί τεράστιοι σωλήνες αποκαλύφτηκαν σε πεδίο 30 ° από το τηλεσκόπιο MWA. «Δεν υπάρχουν σχέδια για να χρησιμοποιήσω το SKA για τη μελέτη της ιονόσφαιρας, αλλά ελπίζω με τη δημοσιότητα για το έργο αυτό να το αλλάξω αυτό», λέει.

Μετάφραση-Σύνταξη Περικλής Παπαδόπουλος


Πάρθηκε από το ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΠΕΤΑΣΜΑ

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Επινοημένος ο Μεσαίωνας;





Οι επινοημένοι αιώνες του Μεσαίωνα

Οι κατάφωρες παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας, ο περιορισμός ή η κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων χαρακτηρίζονται πάντα ως «Εργασιακός Μεσαίωνας». Ειδήσεις από ταραγμένες περιοχές του πλανήτη συνοδεύονται από επισημάνσεις περί «μεσαιωνικής βαρβαρότητας» και «μεσαιωνικών σφαγών». Τα εντελώς σύγχρονα, βασανιστήρια είναι οπωσδήποτε «μεσαιωνικά» για τα ΜΜΕ. Πρωθυπουργός κράτους μέλους της ΕΕ και της Ευρωζώνης χαρακτηρίζει το πρόγραμμα δημοσιονομικής λιτότητας ως «μέτρο καθαρά μεσαιωνικό».

Κάποιος άλλος, αναφερόμενος στα μέτρα λιτότητας της Ελληνικής Κυβέρνησης, κυκλοφορεί διαδικτυακή αφίσα στην οποία αναγράφεται ότι «η Κυβέρνηση αποφάσισε να μετατρέψει ολόκληρη της χώρα σε θεματικό πάρκο… για τον Μεσαίωνα»! Η σύγχρονη επιδείνωση της κατάστασης όσον αφορά τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα και, ως εκ τούτου, τις συνθήκες ζωής μεγάλου μέρους του πληθυσμού βαφτίζεται άνευ άλλου τινός «επιστροφή στον Μεσαίωνα». Η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία που επωφελείται από αυτήν την αναδιανομή πλούτου και δικαιωμάτων χαρακτηρίζεται ως «νέα φεουδαρχία».

H λέξη Μεσαίωνας αποτελεί για τον άνθρωπο της εποχής μας το κατεξοχήν κακέμφατο, τον απολύτως μειωτικό χαρακτηρισμό. Στο φαντασιακό μας, ο Μεσαίωνας έχει καταγραφεί ως εποχή σκοταδισμού και προλήψεων, επιδημιών, κοινωνικής αδικίας και καταπίεσης, βίας και πολέμων. Η εποχή του Μαύρου Θανάτου και της Ιεράς Εξέτασης.

Ανταποκρίνονται, όμως, όλα αυτά στην ιστορική πραγματικότητα; Για να απαντήσουμε στο ερώτημα θα πρέπει καταρχάς να ορίσουμε την ίδια την έννοια του Μεσαίωνα. Διαπιστώνουμε τότε ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ιστορική περίοδο χιλίων περίπου χρόνων της οποίας την αρχή και το τέλος δυσκολευόμαστε αφάνταστα να καθορίσουμε, έστω και με τρόπο εντελώς συμβατικό.

Η θεωρία της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας Ιστορίας με τη θεωρία του «Επινοημένου Μεσαίωνα» ή, επίσης γνωστής με το όνομα, «Θεωρίας της εποχής φάντασμα» ή άλλες συναφείς ορολογίες, πόσο άραγε μπορεί να ευσταθεί; Η θεωρία αυτή υποστηρίζει ότι περίπου 300 χρόνια της μεσαιωνικής ευρωπαϊκής ιστορίας δεν υπήρξαν στην πραγματικότητα και έχουν προστεθεί εκ των υστέρων στην Ιστορία για να αποκτήσουν πλεονεκτήματα διάφοροι κύκλοι εξουσίας.

Πρώτος που διέδωσε αυτή την υπόθεση στη Γερμανία ήταν ο Heribert Illig, γεννημένος το 1947 στη Βαυαρία και σπουδασμένος Ιστορικός. Ο Illig ισχυρίζεται ότι για την εποχή από τον 7ο μέχρι τον 10ο αιώνα μ.κ.ε. υπάρχουν αμελητέα αρχαιολογικά ευρήματα, τα οποία έχουν χρονολογηθεί (επίτηδες) λάθος για να αντιπροσωπεύσουν αυτή την εποχή. Σ’ αυτήν ακριβώς την εποχή έζησαν ο Κάρολος ο Μέγας και άλλοι Καρολίδες, οι οποίοι σύμφωνα με τον Illig δεν υπήρξαν ποτέ!

 


Ο λόγος γι’ αυτή τη λαθροχειρία δεν είναι ακατανόητος, ιδιαίτερα στην Ελλάδα

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

"Γιατί να μην τρώμε κρέας" - μια προσέγγιση διαφορετική


Σχόλιο από εμάς: Είτε σε αφήνει αδιάφορο είτε όχι το παρακάτω κείμενο, που "βλέπει" το ζήτημα μέσα από τις πνευματικές διαστάσεις και ιδιαίτερες "αισθήσεις" (που συναντιούνται και στον σαμανισμό) του εσωτερισμού....Καμάρωσε στο παρακάτω βίντεο τον τρόπο που "επεξεργάζεται" η βιομηχανία της κτηνωδίας την τροφή σου μέχρι να φτάσει στο πιάτο σου ή στο κοντινό "ταχυφαγείο" σου.
"Άνθρωπε"...



Γιατί να μην τρώμε κρέας

Μπορεί κανείς να είναι ένας φιλόσοφος και να θέλει να περνάει μέρα νύχτα μπροστά στα βιβλία, μπορεί να είναι τρομερά ερωτευμένος με μία γυναίκα ή έναν άνδρα, όμως η στιγμή έρχεται πάντα όπου είναι κανείς υποχρεωμένος να εγκαταλείψει τα βιβλία του, ή το πρόσωπο που αγαπάει, για να φάει. Όμως, αν και οι άνθρωποι τρώνε τρεις ή τέσσερις φορές την ημέρα, ή και περισσότερο ακόμα, δεν κατάλαβαν ποτέ αληθινά την έννοια της λέξης «τροφή» σε όλα τα επίπεδα.

Η τροφή είναι ένα θέμα πάρα πολύ πλατύ, γιατί δεν περιορίζεται μόνον στα τρόφιμα και στα ποτά που καταναλώνουμε. Η τροφή, αφορά εξ ίσου τους ήχους, τα αρώματα, τα χρώματα.

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

Τα 13 σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αυτόχθονες Αμερικανοί #Native Lives Matter


 
του  Julian Brave Noise Cat (μετάφραση Άντζελα Ιωαννίδου)

Σήμερα, υπάρχουν 567 φυλές αυτοχθόνων αναγνωρισμένων από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένων των 229 κοινότητων στην Αλάσκα. Το Γραφείο Υποθέσεων των Ινδιάνων - ο βασικός ομοσπονδιακός οργανισμός για τις σχέσεις με τις αυτόχθονες κοινότητες - εξετάζει  την επέκταση της ομοσπονδίας και για τους αυτόχθονες της  Χαβάης.

Κάθε μια από τις αναγνωρισμένες φυλές είναι ένα έθνος από μόνη της - ανεξάρτητο, αυτο-προσδιοριζόμενο και αυτο-διακυβερνούμενο - που διατηρεί μια σχέση "κυβέρνηση μέσα στην κυβέρνηση" με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Επιπλέον, τα δικαιώματα όλων των αυτοχθόνων πληθυσμών, συμπεριλαμβανομένων των ιθαγενών κατοίκων της Χαβάης, έχουν επιβεβαιωθεί σε μια δήλωση των Ηνωμένων Εθνών, το 2007. Κάθε έθνος αυτοχθόνων έχει μια ξεχωριστή ιστορία, γλώσσα και πολιτισμό. Ενώ πολλές φυλές αντιμετωπίζουν  προβλήματα που είναι ειδικά για την κυβέρνησή τους, την πολιτεία, ή μια περιφέρεια, υπάρχουν ορισμένα ζητήματα που επηρεάζουν όλες τις κοινότητες αυτοχθόνων σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες - από τη Χαβάη στο Μαίην  και από την Αλάσκα στη Φλόριντα.

Αυτά είναι τα 13 θέματα που ίσως δεν έχουν ακουστεί αρκετά: 

Οι αυτόχθονες Αμερικάνοι αντιμετωπίζουν θέματα μαζικών φυλακίσεων και αστυνόμευσης.

 Χάρη στο κίνημα Black Lives Matter (Οι ζωές των μαύρων αξίζουν), το οποίο επιμένει να απαιτεί να παραμείνουν τα θέματα της δικαιοσύνης και της ισότητας για τη μαύρη κοινότητα ως μέρος της εθνικής συζήτησης, υπάρχει πλέον αυξανόμενη τάση για να αντιμετωπιστούν τα θέματα της αστυνόμευσης και οι μαζικές φυλακίσεις. Αλλά ενώ η βίαιη αντιμετώπιση των μαύρων Αμερικανών στα χέρια της αστυνομίας  και η κακομεταχείρισή τους στο πλαίσιο του συστήματος ποινικής δικαιοσύνης  εμφανίζονται συχνά στα πρωτοσέλιδα,   παρόμοιες αδικίες κατά των αυτοχθόνων Αμερικανών σε μεγάλο βαθμό δεν καταγγέλλονται.

Στις αρχές του μήνα, ο Πώλ Κασταγουέι, ένας ψυχικά ασθενής αυτόχθονας πολίτης της φυλής Ρόμπαντ Σιου,  πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε από την αστυνομία του Ντένβερ. Ο θάνατός του οδήγησε σε διαμαρτυρίες στην κοινότητα των αυτοχθόνων του Ντένβερ  και έριξε φως σχετικά με τον συγκλονιστικό ρυθμό με τον οποίο η αστυνομία σκοτώνει αυτόχθονες Αμερικανούς - που αντιστοιχούν σε λιγότερο από το 1 τοις εκατό του πληθυσμού της χώρας αλλά που αποτελούν σχεδόν το 2 τοις εκατό του συνόλου των αστυνομικών δολοφονιών, σύμφωνα με τα στοιχεία από τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων.

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2015

Να γιατί ο δαρβινισμός είναι μια αντιεπιστημονική αυθαιρεσία!

«Είναι εύκολο να δείξουμε ότι τα 2,000 περίπου ένζυμα που απαντούν στα βιολογικά συστήματα δεν θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί στη γη. Αν κανείς μετρήσει τον αριθμό των δοκιμαστικών συνδυασμών των αμινοξέων που χρειάζονται για να δημιουργήσουν τα ένζυμα, η πιθανότητα να προκύψουν από τυχαία μίξη υπολογίζεται τελικά σε λιγότερο από 1 προς 1040.000.» (Hoyle, Sir Fred and Chandra Wickramasinghe, «Where microbes boldly went», New Scientist, vol.91, pp.412-415)

Arno Penzias (βραβείο νόμπελ στη φυσική): Η αστρονομία μάς οδηγεί στη θέαση ενός σύμπαντος που δημιουργήθηκε από το τίποτα και διαμορφώθηκε μέσα από μια πολύ λεπτή ισορροπία που επέτρεπε να υπάρχουν ακριβώς εκείνες οι συνθήκες που χρειάζονταν για τη δημιουργία της ζωής, ακολουθώντας ένα υποκείμενο –θα μπορούσαμε επίσης να πούμε «υπερφυσικό»- σχέδιο.




" Παραθέματα από γνωστούς επιστήμονες σχετικά με:
τη θεωρία της εξέλιξης, τον σχεδιασμό στη φύση και τον συμπαντικό νου
(βιολόγοι, παλαιοντολόγοι, φυσικοί, μαθηματικοί κλπ.) "


An honest man, armed with all the knowledge available to us now, could only state that, in some sense, the origin of life appears at the moment to be almost a miracle. So many are the conditions which would have had to have been satisfied to get it going. But this should not be taken to imply that there are good reasons to believe that it could not have started on the earth by a perfectly reasonable sequence of fairly ordinary chemical reactions. The plain fact is that the time available was too long, the many microenvironments on the earth's surface too diverse, the various chemical possibilities too numerous and our own knowledge and imagination too feeble to allow us to be able to unravel exactly how it might or might not have happened such a long time ago, especially as we have no experimental evidence from that era to check our ideas against." (Francis Crick, Life Itself, Its Origin and Nature, 1981, p. 88)
Φράνσις Κρικ (μοριακός βιολόγος, «πατέρας» της δομής του DNA, νόμπελ ιατρικής): Ένας ειλικρινής άνθρωπος, εξοπλισμένος με όλη τη γνώση που έχουμε τώρα, δεν θα μπορούσε παρά να δηλώσει ότι, υπό μία έννοια, η προέλευση της ζωής μοιάζει αυτή τη στιγμή να αποτελεί σχεδόν ένα θαύμα. Τόσο πολλές θα έπρεπε να είναι οι συνθήκες που θα έπρεπε να ικανοποιηθούν ώστε να αρχίσει. Αλλά αυτό δεν υπονοεί ότι υπάρχουν καλοί λόγοι για να πιστεύουμε ότι δεν θα μπορούσε να είχε αρχίσει στη Γη από μια τελείως λογική σειρά κανονικών χημικών αντιδράσεων. Το απλό γεγονός είναι ότι ο χρόνος ήταν τόσο μεγάλος, τα πολλά μικροπεριβάλλοντα στην επιφάνεια της Γης τόσο ποικίλα, οι διάφορες χημικές πιθανότητες τόσο πολυάριθμες και η γνώση μας και η φαντασία μας είναι τόσο αδύναμες, ώστε να μην είμαστε σε θέση να πούμε πώς θα μπορούσε ή δεν θα μπορούσε να είχε συμβεί τόσο μακριά στο παρελθόν, ιδιαίτερα καθότι δεν έχουμε πειραματικά δεδομένα από εκείνη την εποχή για να ελέγξουμε τις ιδέες μας.

"Often a cold shudder has run through me, and I have asked myself whether I may have not devoted myself to a fantasy." (Charles Darwin, The Life and Letters of Charles Darwin, 1887, Vol. 2, p. 229)
Κάρολος Δαρβίνος: Συχνά με έχει διαπεράσει μια ανατριχίλα κι έχω αναρωτηθεί αν αφιέρωσα τη ζωή μου σε μιαν αυταπάτη.

Lavtrup, Saren (γνωστός εξελικτικός βιολόγος, καθηγητής ζωικής φυσιολογίας στο University of Umeε στη Σουηδία, συγγραφέας εγχειριδίων βιολογίας, πρόεδρος της οργάνωσης "Σουηδοί Εξελικτικοί Βιολόγοι"): «Πιστεύω ότι μία μέρα ο Δαρβινικός μύθος θα χαρακτηριστεί ως η μεγαλύτερη απάτη στην ιστορία της επιστήμης.»
(από το βιβλίο του: "Δαρβινισμός: Η διάψευση ενός μύθου", Darwinism: The refutation of a myth, New York: Croom Helm)

..we have proffered a collective tacit acceptance of the story of gradual adaptive change, a story that strengthened and became even more entrenched as the synthesis took hold. We paleontologists have said that the history of life supports that interpretation, all the while really knowing that it does not." (Eldredge, Niles "Time Frames: The Rethinking of Darwinian Evolution and the Theory of Punctuated Equilibria," Simon & Schuster: New York NY, 1985, p. 44)
Eldredge, Niles (παλαιοντολόγος, έφορος στο Τμήμα των Ασπόνδυλων στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, καθηγητής στο City University of New York, συνεργάτης του Stephen Jay Gould και γνωστός εξελικτικός. Δεν αποδέχεται τις θεωρίες της εξελικτικής βιολογίας -που βασίζονται στα γονίδια- ως έγκυρο τρόπο εξήγησης της ανθρώπινης συμπεριφοράς): Παρήχαμε συλλογικά μια σιωπηρή αποδοχή στην αντίληψη της βαθμιαίας αλλαγής και προσαρμογής, μιαν αντίληψη που δυνάμωσε και παγιώθηκε καθώς η σύνθεση λάμβανε χώρα. Εμείς οι παλαιοντολόγοι είπαμε ότι η ιστορία της ζωής υποστηρίζει αυτή την ερμηνεία, ενώ πράγματι γνωρίζαμε ότι δεν το κάνει.

Professor Harry Rubin, Professor of Molecular Biology and Research Virologist to the Virus Laboratory, University of California Berkeley and recipient of numerous prestigious awards, accepts non-Darwinian evolution but still remarks, “Life, even in bacteria, is too complex to have occurred by chance.”
Nobelist and evolutionist Dr. Robert
Harry Rubin (καθηγητής μοριακής βιολογίας και ερευνητής βακτηριολόγος στο Βακτηριολογικό Εργαστήριο στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ και κάτοχος πολλών βραβείων): «Η ζωή, ακόμα και στα βακτήρια, παραείναι πολύπλοκη για να έχει συμβεί από σύμπτωση.»

Dr. Albert Fleishmann, zoologist at Erlangen University, writes, “The theory of evolution suffers from grave defects, which are more and more apparent as time advances. It can no longer square with practical scientific knowledge.”
Albert Fleishmann (ζωολόγος στο Erlangen University): Η θεωρία της εξέλιξης πάσχει από συντριπτικά ελαττώματα, τα οποία γίνονται όλο και πιο προφανή καθώς ο χρόνος περνάει. Δεν είναι πια συμβατή με τα στοιχεία που κατέχουμε.»

Famous Canadian geologist William Dawson says, “the record of the rocks is decidedly against evolutionists.»
William Dawson (διάσημος Καναδός γεωλόγος): Τα [παλαιολιθικά] αρχεία είναι φανερά εναντίον των εξελικτικών.

Ken Hsu, the evolutionist professor at the Geological Institute in Zurich, E.T.H., and former president of the International Association of Sedimentologists, writes, “We have had enough of the Darwinian fallacy. It’s about time we cry: ‘The Emperor has no clothes.’”
Ken Hsu (Ελβετός γεωολόγος, παλαιοντοκλιματολόγος και ωκεανογράφος, πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Ιζηματολόγων): Αρκετά πια με τη δαρβινική πλάνη. Είναι ώρα να φωνάξουμε: «Πιάσαν τον αυτοκράτορα με κατεβασμένα τα βρακιά!»

Lemoine, a former president of the Geological Society of France and director of the Natural History Museum in Paris, as well as the editor of the Encyclopedie Francaise, declares that, “The theories of evolution, with which our studious youth have been deceived, constitute actually a dogma that all the world continues to teach: but each, in his speciality, the zoologist or the botanist, ascertains that none of the explanations furnished is adequate….[I]t results from this summary, that the theory of evolution is impossible.”
Lemoine (πρώην πρόεδρος της Γεωλογικής Εταιρείας της Γαλλίας και διευθυντής του Εθνικού Μουσείου Ιστορίας στο Παρίσι): Οι θεωρίες της εξέλιξης, με τις οποίες μας απάτησαν στα νεανικά φοιτητικά μας χρόνια, αποτελούν πράγματι ένα δόγμα που όλος ο κόσμος συνεχίζει να διδάσκει. Αλλά ο καθένας, στη δική του ειδικότητα, ο ζωολόγος κι ο βοτανολόγος, βεβαιώνουν ότι καμιά από τις εξηγήσεις που παρέχονται δεν επαρκεί. [...] Από τα προαναφερόμενα βγαίνει το συμπέρασμα ότι η θεωρία της εξέλιξης είναι εσφαλμένη.»

Jen Rostand (experimental biologist, famous for his work as a science writer member of the prestigious Académie française): “The theory of evolution gives no answer to the important problem of the origin of life and presents only fallacious solutions to the problem of the nature of evolutive transformations…[Because of this situation] We are condemned to believe in evolution…. Perhaps we are now in a worse position than in 1850 because we have searched for one century and we have the impression that the different hypotheses are now exhausted.
Jen Rostand (πειραματικός βιολόγος, διάσημος συγγραφέας επιστημονικών βιβλίων, μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας): Η θεωρία της εξέλιξης δεν δίνει απάντηση στο σημαντικό πρόβλημα της προέλευσης της ζωής και παρουσιάζει μόνο εσφαλμένες λύσεις στο πρόβλημα της φύσης των αλλαγών μέσα στην πορεία του χρόνου.

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2015

Πειρατής θε να γινώ...για χάρη σου!


-Τι εύχεσαι λοιπόν για τη νέα σχολική χρονιά; τη ρώτησα με χαμόγελο.
Εκείνη, αρκετά μεγάλη πια για να έχει άποψη και να μπορείς να συζητήσεις πιο άνετα μαζί της και αρκετά μικρή και αυθόρμητη, σε πείσμα των καιρών, για να έχει απολέσει την αθωότητά της, με κοίταξε με βλέμμα που έμοιαζε να το'χει φιλήσει ο ήλιος. Έτσι όπως φωτίστηκε το προσωπάκι της και τα μάτια της διαπέρασε μια σκανταλιάρικη λάμψη.
Παραξενεύτηκα, είναι αλήθεια. Η ανηψούλα μου συνήθιζε όλο και πιο συχνά να με εκπλήσσει.
- Εύχομαι εγώ και τα άλλα παιδιά της τάξης να γίνουμε φέτος πειρατές.

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2015

Όταν ο Όργουελ συνάντησε τον Χάξλεϋ




Οι δύο όψεις του ίδιου δυστοπικού σεναρίου. Που ήδη μετουσιώνεται σε πραγματικότητα!
Καλώς ήλθες στο μπουντρούμι που λέγεται "Γη"!
Ώρα να σχεδιάσουμε την απόδρασή μας (;)...



Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2015

Όταν η συμβατική Ιστορία καταρρέει με πάταγο!

"ΟΠΟΙΟΣ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ,ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. ΟΠΟΙΟΣ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ".

Τζωρτζ Όργουελ, 1984


Τιχουανάκο, χτισμένο σε υψόμετρο 3.850μ. στη λεκάνη της λίμνης Τιτικάκα στις Άνδεις: ένα από τα ουκ ολίγα μέρη του κόσμου όπου η "κατασκευαστική ιδιομορφία" και παλαιότητα των ευρημάτων κάνει τη συμβατική Ιστορία να καταπίνει με αμηχανία τη γεμάτη αυθαίρετα και δογματικά συμπεράσματα και διάτρητες ερμηνείες γλώσσα της! Και πολλές ακαδημαϊκές καριέρες με κύρος αυθεντίας να τρίζουν συθέμελα...
Για την πραγματική εκπληκτική ιστορική πορεία του ανθρώπινου είδους και το βάθος της μέσα στο χρόνο και με τους απίστευτους (παγκόσμιου βεληνεκούς και χαρακτήρα) πολιτισμούς που κάποτε άκμασαν πάνω στη γη και τους οποίους δεν είμαστε ακόμη σε θέση να κατανοήσουμε πλήρως...
(Ενδεικτικά: στα 6'48'' του βίντεο, μέσα σε όλα τ'άλλα περί εξωπραγματικών αστρονομικών γνώσεων και όχι μόνο, δείτε τι ανακαλύφθηκε στην πανάρχαια αυτή πόλη και τι απίστευτες τεχνολογικές γνώσεις και εφαρμογές προϋπόθετε αυτό...)



Συνδέστε άμεσα το παρακάτω βίντεο με αυτά εδώ που πιστεύουμε ότι αξίζει να ξαναθυμηθείτε ή να διαβάσετε για πρώτη φορά:


ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ: ΤΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ...


- «Εάν η ανεξαρτησία είναι αδύνατη… η συνεξάρτηση είναι αρρωστημένη, η αλληλεξάρτηση δεν είναι λύση… και η εξάρτηση δεν είναι επιθυμητή… τότε, δεν μένει τίποτε άλλο, παρά η αυτοεξάρτηση» -
ΤΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ... 

Ποια είναι τα βήματα που μαρτυρούν ότι βρισκόμαστε μέσα σε ένα φαύλο κύκλο εξάρτησης και κάθε φορά κατεβαίνουμε κι ένα σκαλοπάτι πιο χαμηλά;

1. Προσπαθώ να σου γίνω απαραίτητος: «γίνομαι ο εκλεκτός προμηθευτής σου, σου δίνω ότι θελήσεις, φροντίζω να σε ικανοποιώ, είμαι στη διάθεσή σου για ότι χρειαστείς, προσπαθώ να σε κάνω να με έχεις ανάγκη.
Αγωνίζομαι να δημιουργήσω μια σχέση υποτέλειας, αντικαθιστώ την επιθυμία μου να μ’ αγαπάς με την επιδίωξη να με χρειάζεσαι. Γιατί, το να χρειάζεσαι, μοιάζει τόσο πολύ καμιά φορά με το να μ’ αγαπάς. Με φωνάζεις, σου λείπω, μου αναθέτεις τις υποθέσεις σου και φτάνω να πιστέψω ότι μ’ αγαπάς» (Μπουκάι, 2009: 28).
Ωστόσο, καμιά φορά, παρά τα όσα κάνω για να με έχεις ανάγκη, εσύ δεν δείχνεις να με χρειάζεσαι. Και τότε, τι κάνω;
Κατεβαίνω ακόμη ένα σκαλοπάτι.

2. Προσπαθώ να σε κάνω να με λυπηθείς: «γιατί και η λύπηση μοιάζει λίγο σαν να μ’ αγαπάς… Οπότε κάνω το θύμα ‘Εγώ που σ’ αγαπάω τόσο πολύ… κι εσύ δεν μ’ αγαπάς…’ και που ξέρεις…».

Το άτομο όταν κάνει αυτό το βήμα συνήθως προσπαθεί να εκφράσει την αγάπη του με λόγια του τύπου: «Πώς το έκανες αυτό σ’ εμένα;», «Δεν το περίμενα αυτό από σένα, είμαι τόσο απογοητευμένος.», «Νιώθω τόσο πληγωμένος… Δεν μ’ ενδιαφέρει αν εσύ δεν μ’ αγαπάς… εγώ, πάντως, σ’ αγαπώ».
Και η κατηφόρα συνεχίζεται…
Και αν δεν τα καταφέρω να λυπηθείς τι κάνω; Ανέχομαι την αδιαφορία σου; Ποτέ!

3. Αφού έφτασα ως εδώ θα προσπαθήσω τουλάχιστον να σε κάνω να με μισήσεις. «Φτάνω να θέλω να με μισήσεις και δεν τα καταφέρνω». Οπότε βρίσκομαι σχεδόν στον πάτο του πηγαδιού. Και τώρα τι κάνω;
Με δεδομένο ότι εξαρτώμαι από σένα και το βλέμμα σου, κάτι θα υπάρχει για να μη χρειαστεί ν υποφέρω την αδιαφορία σου.
Και πολλές φορές κατεβαίνω το τελευταίο σκαλί για να σε κάνω να κρέμεσαι από μένα:

4. «Προσπαθώ να σε κάνω να με φοβάσαι. Να φοβάσαι ως που μπορώ να φτάσω, τι μπορεί να κάνω σε σένα ή στον εαυτό σου (φαντασιώνομαι ότι θα νιώθεις ενοχές, ότι θα με σκέφτεσαι…)». «Αφού δεν κατάφερα να νιώσω πως μ’ αγαπάς και με χρειάζεσαι, αφού αρνήθηκες να νιώσεις για μένα συμπόνια και να με κρατήσεις από οίκτο, αφού δεν κατάφερα ούτε να μισήσεις, τώρα θα αναγκαστείς, θέλοντας και μη, να προσέξεις την παρουσία μου, γιατί από δω και πέρα θα σε κάνω να με φοβάσαι» (ταινία «Μοιραία Έλξη», αναφ. στον Μπουκάι, 2009: 30).


«Όταν η αναζήτηση του βλέμματός σου γίνεται εξάρτηση, η αγάπη μετατρέπεται σε αγώνα εξουσίας. Μπαίνουμε στον πειρασμό να θέσουμε τον εαυτό μας στην υπηρεσία του άλλου, να εκβιάσουμε τον οίκτο του, να τσακωθούμε μαζί του, και φτάνουμε στο σημείο να τον απειλήσουμε με εγκατάλειψη, με κακομεταχείριση, ή με τη δική μας συντριβή…» (Μπουκάι, 2009: 30).

" ν'αγαπάς τα ίδια τα ερωτήματα σαν να είναι κλειδωμένα δωμάτια ή βιβλία γραμμένα σε μια ξένη γλώσσα "






O σπουδαίος Γερμανός στοχαστής Ράινερ Μαρία Ρίλκε είχε γράψει στα "Γράμματα σε ένα νέο ποιητή":
Σε ικετεύω να είσαι υπομονετικός με κάθε τι που δεν έχει λυθεί ακόμα στην καρδιά σου και να προσπαθείς ν'αγαπάς τα ίδια τα ερωτήματα σαν να είναι κλειδωμένα δωμάτια ή βιβλία γραμμένα σε μια ξένη γλώσσα. Μην αναζητάς τις απαντήσεις που δεν μπορούν να σου δοθούν τώρα, επειδή δεν μπορείς να τις ζήσεις. Το θέμα είναι να ζεις τα πάντα. Ζήσε τις ερωτήσεις τώρα. Ίσως τότε, κάποια μέρα στο μέλλον, σταδιακά, χωρίς καν να το καταλάβεις, να ζήσεις το δρόμο της απάντησης".

Και το θέμα δεν είναι να σκύβεις απογοητευμένος μπροστά σε δυνάμεις που πείθεσαι ότι σε ξεπερνούν και να λυγίζεις παραδομένος/η στο άγχος και το φόβο για ό,τι άσχημο μπορεί να σου επιφυλάσσει το μέλλον. Αυτό άλλωστε είναι υπό διαρκή διαμόρφωση, μια δέσμη ρευστών καταστάσεων που μπορεί να κρυσταλλωθούν και να καταλήξουν στην τάδε ή δείνα μορφή.

Το θέμα είναι να ζεις στο τώρα, εδώ που συναντιούνται και συμφιλιώνονται παρελθόν και μέλλον. Και να μη διστάζεις να γυρεύεις τις ερωτήσεις που η ίδια η διαίσθησή σου σε διαβεβαιώνει ότι ευνοούν αυτό που όλοι οι ιδιαίτεροι άνθρωποι αποκαλούσαν "αναζήτηση νοήματος" και οι οποίοι κόσμησαν τη γη με την παρουσία τους και μας άφησαν παρακαταθήκη τις πιο ευγενείς και μαζί ηλεκτρισμένες δονήσεις.

Ακόμη κι αν αυτό αποτελεί αφορμή για τις δύσπιστες μέχρι και εχθρικές ματιές μέχρι και την χλεύη από την πολυπληθή μεριά των "ενσωματωμένων", των φοβισμένων απέναντι στο "παράξενο" και το εκτός αποδεκτών ερμηνευτικών μοντέλων και το "εκκεντρικό", δηλαδή το "έξω από το κέντρο", τη φυγόκεντρο δύναμη.
Ακόμη και αν αυτά τα ερωτήματα που θέτεις γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι μπορεί και να επιφυλάσσουν απαντήσεις που "ξεβολεύουν", που εκτρέπουν από την "προκαθορισμένη πορεία" -ποιοι κανονίζουν την πορεία των ανθρώπων αν όχι τελικά οι ίδιοι;- που φαντάζει τρομερά δύσκολο μέχρι και αδύνατο να απαντηθούν.

Γιατί το "άβολο" και το "αδύνατο" είναι οι πηγές που ξεδιψούν τη "δίψα" τους και αντλούν δύναμη που μετατρέπεται στον εκτοξευτήρα προς αλαργινά, θαυμαστά πεδία για εκείνους που αναπτύσσουν μια υπομονετική, στενή, ερωτική σχέση με αυτά.



Ο Ένοικος...

Παρθενώνας: Ούτε μια ευθεία γραμμή


Πνευματικό χάσμα

Τούτες τις μέρες, σε μια μουντή αίθουσα αναμονής, βρέθηκε τυχαία στα χέρια μου ένα αμερικάνικο εικονογραφημένο πλατιάς κυκλοφορίας. Σκόνταψα σε μια έγχρωμη ολοσέλιδη διαφήμισή του: Παράσταινε τη δυτική πρόσοψη του Παρθενώνα. Στη δεξιά γωνιά της ζωγραφιάς, παράμερα, σαν αφηρημένη οπτασία, δυο νεαροί τουρίστες ακουμπούσαν, μπροστά σε δυο γεμάτα ποτήρια, σ’ ένα σπόνδυλο κολόνας που τους χρησίμευε για τραπεζάκι. Τούτη η ρεκλάμα διατυμπάνιζε: «Όσο περισσότερα ξέρετε για την αρχαία αρχιτεκτονική, τόσο περισσότερο σας αρέσει η Ακρόπολη» («The more you know about ancient architecture the more you like the Acropolis»). Σκοπός αυτής της σκηνοθεσίας ήταν η διάδοση ενός αγγλοσαξονικού ποτού.

Δεν είμαι ζηλωτής της σύγχρονης «τουριστοκρατίας» που θαμπώνει τα χρόνια μας, αλλά τη στιγμή που συλλογίζομαι μια εργασία που, δίκαια νομίζω, φιλοδοξεί να αποτελέσει αξιόλογη συνεισφορά στην πλατύτερη γνώση των αρχαίων μνημείων μας, αυτούς τους «συνδετικούς κρίκους των παλαιών με τους σημερινούς», δεν εδυσκολεύτηκα να σημειώσω το παραπάνω περιστατικό. Δείχνει, αλήθεια, σε τι απόσταση βρίσκεται το σημερινό παρόν, αυτό που απορροφούμε με όλους τους πόρους του κορμιού μας, από εκείνα τα βαθιά περασμένα. «Όσο περισσότερα ξέρετε για την αρχαία αρχιτεκτονική»

Δεν ξέρω καθόλου τι θα κέρδιζε η απόλαυση στην Ακρόπολη των δύο αυτών νεαρών, αν αδειάζαμε ξαφνικά στο κεφάλι τους λίγες κάπως πιο ειδικές, αλλ’ αρκετά γνωστές, αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες.

Ότι λ.χ. δεν υπάρχει στον Παρθενώνα ούτε μια πραγματικά ευθεία γραμμή, ότι ο παραλληλεπίπεδος, όπως μας φαίνεται, τούτος ναός, αν τον προεκτείναμε από το έδαφος ένα ή δύο χιλιόμετρα, θα έπαιρνε την όψη πυραμίδας· ότι όλες αυτές και άλλες λεπτότητες, αδιόρατες για μας (χρειάστηκαν οι σημερινοί να κάμουν προσεκτικές καταμετρήσεις για να τις εξακριβώσουν) ήταν ωστόσο ορατές για τα μάτια των ανθρώπων των καιρών εκείνων.

Έτσι, πολύ το φοβούμαι, η διαφήμιση που κέντρισε την προσοχή μου, πρέπει να μη σημαίνει πραγματικά τίποτε άλλο παρά κάποιας λογής δεισιδαιμονία της τεχνοκρατικής εποχής μας, που σπρώχνει τον άνθρωπο να συσσωρεύει πληροφορίες και λεπτομέρειες, λίγο-πολύ ασύνδετες, πάνω στο καθετί. Και αναρωτιέμαι μήπως δε με συγκινούν περισσότερο άνθρωποι άλλων χρόνων, που οι γνώσεις τους μπορεί να έφερναν σήμερα θυμηδία, αλλά που είχαν αισθήσεις πιθανότατα πιο κοντά στην ισορροπία που θα λαχταρούσα να έβλεπα κάπου – κάπου στις ψυχές των τριγυρινών μου. […]

Τέλος, θα ήθελα να σημειώσω πως δεν πρέπει να λησμονούμε ότι μια μονομερής γνώση της αρχαίας αρχιτεκτονικής μπορεί να μας φέρει – είδα τέτοια περίπτωση – στην ανασύσταση μιας ιδεατής, υποθετικής ίσως, αρχικής μορφής του μνημείου· σ’ ένα αρχιτεκτονικό σχέδιο, μια χρωματιστή μακέτα. Αλλά η σημερινή αλήθεια αυτών των παλαιών επιτευγμάτων είναι άλλη, είναι ζυμωμένη με το πέρασμα του καιρού:
με του καιρού τ’ αλλάματα π’ αναπαημό δεν έχου
μα στο καλό κι εις το κακό περιπατούν και τρέχου.

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

Tι συμβαίνει εδώ πέρα;


Τίποτα μα τίποτα δεν είναι συνηθισμένο και τα πάντα συμβαίνουν γύρω μας (και μέσα μας) κάθε μοναδική στιγμή! Ας αφεθούμε στην άλλοτε παράξενη κι άλλοτε επώδυνη μα σίγουρα θαυμαστή ροή τους, δίχως να τα ιεροποιούμε ή να συντριβόμαστε από αυτά. Ας τα φωταγωγήσουμε ώστε να λάμψει όλη η μοναδική τους φύση και ας ακολουθήσουμε τα βήματά τους στο χορό της ύπαρξης. Βάζοντας και τις δικές μας πινελιές στα χρώματα που γυρεύουν και στα σχήματα που αποκτούν.
Κάθε πλάσμα έχει ένα πεπρωμένο που το ακολουθεί από τη στιγμή που αυτό πρωτοσαλεύει στην ύπαρξη και κάθε πεπρωμένο έχει να αφηγηθεί συναρπαστικές ιστορίες και να προτείνει ρότες λυτρωτικές, ανακαλυπτικές και μεταμορφωτικές. Αν το ακούς και συνδιαλλέγεσαι μαζί του...


What's up ? -Τι συμβαίνει;

25 χρονών και η ζωή μου ακόμη
Προσπαθεί να ανέβει τον λόφο της ελπίδας
Για να φτάσει σε έναν προορισμό.
Συνειδητοποίησα γρήγορα όταν ήξερα πως έπρεπε
ότι ο κόσμος είναι έτσι φτιαγμένος
από αυτή την αδελφότητα του ανθρώπου
Ό, τι και αν σημαίνει αυτό

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015

Δεν είμαστε μόνοι!



" Δεν είμαστε μόνοι.

Κανένας δεν είναι ποτέ μόνος.

Από το πρώτο αμυδρό τρεμοπαίξιμο της πρώτης σπίθας ζωής στον πρώτο πλανήτη του γαλαξία που γνώρισε το ανασάλεμα της ζωής,

δεν υπήρξε ποτέ έστω και μια οντότητα που να βάδισε ή να σύρθηκε μόνη 

στην ατραπό της ζωής " 

Κλίφφορντ Σάιμακ


Ο νόμος της διττότητας του χρόνου

"..η εφαρμογή στην καθημερινότητα ενός νόμου διττότητας μπορεί να γίνει από όλο τον κόσμο, εφόσον αφορά το να πειραματιζόμαστε και να απομνημονεύουμε το μέλλον στο μη αντιληπτό πριν το ζήσουμε στην καθημερινότητά μας. Τελικά, αυτό που απορρέει είναι το ότι ο καθένας οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του και να ξέρει ότι αν του συμβεί κάτι δραματικό, είναι απλά από δικό του λάθος. Κατασκευάζει την μελλοντική ευτυχία του ή δυστυχία του πριν τη ζήσει στην καθημερινότητά. Μπορούμε να πούμε ότι με τη διττότητα των χρόνων, εκείνος ο οποίος σπέρνει τον άνεμο στο μέλλον θερίζει την καταιγίδα στο παρόν."


“Στο σταυροδρόμι φυσικής, αστροφυσικής και μεταφυσικής ένας φυσικός ανακαλύπτει, έναν νόμο που φαίνεται να κυβερνά την ύπαρξή μας. Μένει να μάθουμε να τον χρησιμοποιούμε.” Jean-Pierre Garnier-Malet

– Nexus: Jean-Pierre Garnier-Malet, σας ευχαριστούμε που θα μας εξηγήσετε τον νόμο της διττότητας του χρόνου.
Jean-Pierre Garnier-Malet: Έχουμε την εντύπωση ότι αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο διαρκώς. Όμως, στην πραγματικότητα, τον αντιλαμβανόμαστε μόνο κατά διαστήματα, όπως μας το αποδεικνύει άλλωστε η ιατρική απεικόνιση: ο εγκέφαλός μας εντυπωσιάζεται μόνο από ασυνεχείς εικόνες. Ανάμεσα σε δύο αντιληπτές στιγμές υπάρχει πάντα μια μη αντιληπτή στιγμή. Είναι όπως σε μια ταινία. Βλέπουμε μόνο 24 εικόνες ανά δευτερόλεπτο. Η 25η δε γίνεται αντιληπτή, δεν ξεπερνά το κατώφλι της συνείδησης. Εντούτοις, ορισμένοι διαφημιστές χρησιμοποίησαν αυτού του είδους τις εικόνες για να επηρεάσουν με επιτυχία την συμπεριφορά μας, δείχνοντας έτσι ότι αυτό που «δεν ξεπερνά το κατώφλι της συνείδησής» μας είναι προσιτό στην μνήμη μας.

– Βλέπουμε όλοι τα ίδια «κομμάτια» χρόνου;

Όχι αναγκαστικά, είναι δυνατόν κάποιος άλλος να αντιληφθεί έναν χρόνο ο οποίος δεν υπάρχει για μας και αντιστρόφως. Μπορείτε να σχηματίσετε μια άποψη με το ηλεκτρικό φως. Σβήνει και ανάβει πενήντα φορές ανά δευτερόλεπτο, όμως εσείς βλέπετε ένα φως συνεχόμενο, όταν αυτό σβήνει, δεν το γνωρίζετε. Τώρα φανταστείτε κάποιον ο οποίος μπορεί να βλέπει το φως στις φάσεις όπου αυτό είναι σβηστό: θα έβλεπε τα πάντα στο σκοτάδι ενώ εσείς, βλέπετε τα πάντα στο φως. Δεν θα βλέπατε λοιπόν αυτό που βλέπει αυτός, εφόσον δεν βλέπετε το ίδιο πράγμα συγχρόνως.
Εντούτοις βλέπετε ακριβώς την ίδια πραγματικότητα. Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε ότι υπάρχουν δύο πραγματικότητες, η μια η οποία βλέπει στο φως και η άλλη στο σκότος.

– Και ο χρόνος;

Είναι παρόμοιο φαινόμενο. Τον χρόνο τον αντιλαμβάνεστε κατά διαστήματα. Και υπάρχουν άλλες πραγματικότητες οι οποίες αντιλαμβάνονται αυτόν τον χρόνο κατά διαστήματα, αλλά όχι συγχρόνως, απλά παρεμβάλλεται. Αυτό σημαίνει ότι βλέπουμε τα ίδια πράγματα, αλλά όχι την ίδια στιγμή. Μπορούμε λοιπόν τώρα να φανταστούμε επίσης ότι σε αυτούς τους χρόνους που δεν αντιλαμβανόμαστε, υπάρχει η δυνατότητα να αντιληφθούμε αυτόν τον χρόνο με τρόπο εντελώς διαφορετικό, δηλαδή ότι ένα δευτερόλεπτο γίνεται δισεκατομμύρια δευτερόλεπτα. Και ότι θα είχαμε τον χρόνο να κάνουμε καταπληκτικά πράγματα ενώ στον δικό μας χρόνο, δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα. Φανταστείτε λίγο να μπορείτε να απουσιάσετε σε αυτούς τους μη αντιληπτούς χρόνους για να κάνετε θαυμάσια πράγματα και έπειτα να επιστρέφετε ενώ δεν ξέρετε καν ότι φύγατε. Θα λαμβάνατε έτσι την ουσιώδη γνώση ενός βιωμένου μέλλοντος, το οποίο όμως δεν είχε τον χρόνο να εμφανιστεί στην πραγματικότητά σας. Θα κατείχατε τότε μια επιπλέον μνήμη σμιλεμένη σε έναν χρόνο εντελώς μη αντιληπτό.

– Ποια είναι τότε η επιρροή αυτής της εμπειρίας στην πραγματικότητά μας, στον «αντιληπτό» μας χρόνο;

Εκείνη τη στιγμή, οι σκέψεις σας εξαρτώνται επίσης από αυτό το ταξίδι εκτός χρόνου, το οποίο μεταβάλλει τις σκέψεις σας έτσι ώστε αυτές να εξαρτώνται επίσης από έναν μη αντιληπτό χρόνο μέσα στον οποίο ζείτε κι εσείς. Είναι μια θαυμάσια ιδέα, και είναι η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι ότι ο χρόνος διαχωρίζεται σε χρόνους αντιληπτούς και σε χρόνους μη αντιληπτούς. Ζείτε στους αντιληπτούς χρόνους, αλλά ζείτε επίσης στους ασύλληπτους χρόνους, μόνο που επειδή πιστεύετε ότι δεν αντιλαμβάνεστε τον μη αντιληπτό χρόνο, τον αγνοείτε. Και αγνοείτε εντελώς ότι ταξιδεύετε σε έναν χρόνο ο οποίος δεν έχει τον χρόνο να εμφανιστεί στον δικό σας χρόνο.

«Ο νόμος της διττότητας του χρόνου μπορεί να σώσει το μέλλον μας»

Από αυτό απορρέει κάτι το εκπληκτικό: «Αυτό το οποίο ζω εδώ, αυτή τη στιγμή, θα ήταν το αποτέλεσμα αυτών των ταξιδιών εκτός του χρόνου όπου οργανώνω τη ζωή με τον δικό μου τρόπο» Μπορούμε λοιπόν να θέσουμε στον εαυτό μας μιαν άλλη ερώτηση: «Ποια είναι η εμπειρία μου, τί έλεγχο έχω πάνω σε αυτές τις εμπειρίες που δεν απομνημονεύω καθόλου ή ελάχιστα;» Οι σκέψεις μου μεταβάλλονται χωρίς να έχω τη δυνατότητα να ελέγξω τις μεταβολές που απορρέουν; Και μπορώ να εμβαθύνω περισσότερο τις ερωτήσεις μου: αν αυτός ο νόμος υπάρχει- υπάρχουν δηλαδή μη αντιληπτοί χρόνοι οι οποίοι μου επιτρέπουν να κατασκευάσω ένα στιγμιαίο μέλλον που μεταβάλλει τις σκέψεις μου κάθε στιγμή- μήπως βρίσκομαι σε μια πραγματικότητα που μου επιτρέπει ο χρόνος αντίληψής μου όπου συμμετέχω στην κατασκευή του μέλλοντος κάποιου άλλου ο οποίος ζει σε έναν διαφορετικό χρόνο και, προπάντων, μη αντιληπτό;

Εάν σας παρακολουθούμε σωστά, αυτός ο κάποιος μπορεί να είναι ο εαυτός μας;