Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!
Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

H ωραία κοιμωμένη που δεν είναι καθόλου ωραία...



H ωραία κοιμωμένη τρέμει μήπως και νιώσει μοναξιά 
μέσα στην παγωμένη μοναξιά του πλήθους.
Γιατί ποτέ δεν έμαθε πώς να αφουγκράζεται 
τη δημιουργική ανάγκη της μοναξιάς.
Γιατί ποτέ δεν έμαθε
 πώς να συμφιλιωθεί με τη μοναξιά και την ίδια την ύπαρξη.

Η ωραία κοιμωμένη φοβάται να αγαπήσει και ν'αγαπηθεί.
Γιατί ποτέ δεν έμαθε να σέβεται και ν'αγαπάει τον εαυτό της.

Η ωραία κοιμωμένη μοιάζει με πλαστικό χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Που αν του αφαιρεθούν όλα τα όψιμα στολίδια, τα λαμπιόνια, τα φτιασίδια,
χάσκει απελπιστικά γυμνό και άνεϋ χρησιμότητας.

Η ωραία κοιμωμένη ενίοτε λογοκρίνει εκείνη την πού και πού
παράξενη κι αγκαθωτή από τα μέσα της κραυγή.
Πως τίποτε σ'αυτήν και τον περίγυρό της δεν είν'ωραίο.
Πως αν θέλει ν'αδράξει την ομορφιά
 απ'τη θωράκισή της πρέπει να βγει
για να πάει να τη γυρέψει, να την αναδείξει, να την εισπνεύσει.

Μα εκείνη πάντοτε φοβότανε την Κίνηση.

Πόσες φορές το στοχασμό δεν τον δαιμονοποίησε;
Κι άλλες τόσες το ταξίδι δε χλεύασε της αναζήτησης;
Πόσες φορές δεν έσπευσε η ίδια σαν υπόδειγμα πολίτη
να στηρίξει τους χωροφυλάκους, να συνδράμει τους πυροσβέστες
του σβησίματος, του μαρασμού, του θαψίματος της φωτιάς
ενός αδούλωτου μυαλού και μιας ολάνθιστης ευωδιαστής καρδιάς;

Νάτηνε πάλι! Τη βλέπω:

να βάζει τρικλοποδιές στων οραματιστών τις δρασκελιές,
να χαζεύει με απάθεια τα συντρίμια των ανθρώπων,
να εξαπολύει μύδρους επανάστασης, αυτάρεσκες φλυαρίες, παρηγορητικά ευχολόγια,
μπας και ρίξει κάνα γκομενάκι ή πιάσει κάνα πόστο  καλό
στη Μηχανή μέσα που αέναα πλάθει "ωραίες κοιμωμένες"...

Όμως όχι! όχι!
Η κοιμωμένη ήτανε ωραία μόνο στο παραμύθι.
Αλλιώς σιγά μη τηνε ξύπναγε ο πρίγκιπας!
Ετούτες δω όμως οι κοιμωμένες και οι πρίγκηπές τους μαζί,
αυτές οι ρέπλικες του επιπέδου της "κανονικότητας",
ακόμη κι απ'την ανάποδη πλευρά μεν-επίπεδη σε όλα της δε,
δεν φέρουν ίχνος από όποιο κάλλος...

ανιχνευτής



" Life's so incomplete /Here on the street/ Live in a doom town/ Nothin ever change/ Alway's stay the same/ Live in a doom town/ Doom town/ People with blank stare's/ No one who care's/ Live in a doom town/ You can never win/ Living innocent/ Live in a doom town...Doom town "

Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)