Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2015

Ελάτε να ροκάρουμε ενάντια σε όλη την ασχήμια και τη σοβαροφάνεια του κόσμου!



Oι δίσκοι τους έχουν λιώσει στα πικάπ μας! Κι εννοούμε δίσκους βινυλίων μέσα από τους οποίους ανακαλύψαμε από πιτσιρικάδες -και συνεχίζουμε να το κάνουμε- τη μαγεία και τις δονήσεις της μουσικής, μέσα κι από την απαράμιλλη και μαγευτική αισθητική των εξώφυλλών τους, που μας μιλάνε με το δικό τους ξεχωριστό καλλιτεχνικό τρόπο!

"Τhe Ramones": Joey, Johnny, Dee Dee και Tommy, με το ψευδώνυμο Ramones ως επίθετο όλων. Ένα ιστορικό και θρυλικό συγκρότημα που από τότε που ξεκινούσε και ξεσήκωνε στα μέσα των '70ς στη Νέα Υόρκη, απογείωσε το punk rock- μια μετεξέλιξη του ακόμα πιο θρυλικού garage punk των '60ς- σε ξέφρενους ρυθμούς εφηβικών κι όχι μόνο πάρτυ. Και σε μια μηχανή παραγωγής αστείρευτης ενέργειας, σε ένα θορυβώδες κλείσιμο με νόημα του ματιού απέναντι σε όλη τη σοβαροφάνεια και τον καθωσπρεπισμό μιας στημένης σαν πειραγμένη τράπουλα κοινωνίας και μια μουσική απλότητα που έσφυζε από "αλήτικη δύναμη" και πειθώ για τις "αγνές προθέσεις της", παρασύροντας μικρότερους και μεγαλύτερους στο χορό των περιπετειών της ζωής. Ακόμα και αυτούς που δεν ήταν fun του είδους ή ελάχιστα είχαν ψαχτεί με αυτό.

Και ο frontman τους ειδικά -όχι ότι και οι υπόλοιποι πήγαιναν πίσω- Joey Ramone, μια από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες της σύγχρονης μουσικής σκηνής, αποτέλεσε το αρχέτυπο του "αιώνιου έφηβου". Εμφανιζόμενος στις συναυλίες τους και μη, σχεδόν πάντα, με τα αθλητικά παπούτσια, το τζην παντελόνι και το μαύρο φθαρμένο πέτσινο μπουφάν και κυρίως με το ότι έμεινε πιστός στη στάση και φιλοσοφία ζωής που είχε υιοθετήσει, μέχρι το πρώιμο τέλος του από καρκίνο στα 49.

Ως ένα μικρό φόρο τιμής στους αυθεντικούς εκείνους ροκάδες που τόσο μας ταρακούνησαν και γέμισαν με φρενήρεις ρυθμούς και ανάλογες διαθέσεις τις στιγμές μας -κι ακόμα το κάνουν κι ας μην υπάρχουν πια, καθώς όλα τα ιδρυτικά μέλη του μυθικών διαστάσεων γκρουπ έχουν αποδημήσει σε αιώνιες μπιτάτες πολιτείες- επιλέγουμε δυο κομμάτια που εκτοξεύουν κύματα αισιοδοξίας και θετικής σκέψης. Ψυχικές δονήσεις, δηλαδή, που τόσο έχουμε ανάγκη αυτούς τους χαλεπούς καιρούς. Αυτούς που μας φοράνε καπέλο με το έτσι θέλω οι φατρίες, οι εταιρείες και τα λόμπυ, που θεωρούν τους ελεεινούς εαυτούς τους "κλειδοκράτορες του κόσμου".

"What a wonderful world", διασκευή σε Louis Armstrong, από τον προσωπικό δίσκο του Joey Ramone που κυκλοφόρησε το 2002, ενώ ο ίδιος είχε ήδη πεθάνει το 2001, με τον παρηγορητικό τίτλο "Don't worry about me"
και "I believe in miracles", από το άλμπουμ των Ramones "Brain Drain" του 1989.

Γιατί τίποτα στη ζωή δεν είναι συνηθισμένο και πεζό, κανένα μικρό πράγμα ή γεγονός δεν στερείται μοναδικής σημασίας και κρυμμένων νοημάτων γεμάτων ουσία! Καθώς αυτή σφύζει από δονήσεις, που συνθέτουν λογής μικρά και μεγάλα θάματα, αυτά που περιμένουν να ανακαλύψουμε τη λαμπερή τους φύση και να ακολουθήσουμε τα βήματά τους στους μαγικούς χορούς της ίδιας της ύπαρξης. H οποία κι ενίοτε αρέσκεται να ροκάρει! Και να χρωματίζει τους ορίζοντες με ζωηρες φωτεινές πινελιές, να ανατρέπει στομφώδη σχέδια και αγκυλώσεις και να κουρελιάζει παγιωμένες βεβαιότητες, να καγχάζει ειρωνικά, να ερωτεύεται, να γελάει με χαρά, να χορεύει και να αφήνεται με έκσταση στη μέθη διονυσιακών ρυθμών

Ο Ένοικος...




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου