Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Η ιδιαίτερη σημασία της επανάστασης της Πολιτείας του Ήλιου


Kακά τα ψέματα. Το κράτος είναι μια εξουσιαστική στυγνή επινόηση για να νομιμοποιεί το δίκαιο των ισχυρότερων και να κρατάει τους ανθρώπινους πληθυσμούς υποταγμένους, πειθήνιους και συμβιβασμένους με αυτή τη συνθήκη επιβολής. Από τα αρχαία χρόνια, και ειδικά των αυτοκρατορικών καθεστώτων με την τεράστια στρατιωτική ισχύ, όπως αυτό της Ρώμης, το κράτος αξιοποιούσε στο μέγιστο τους μηχανισμούς προπαγάνδας του για να πετύχει την καθήλωση των υπηκόων του. Όπως τα περί θεϊκής κι ανώτερης φύσης των εξουσιαστών και "φυσικής τάξης των πραγμάτων", δηλαδή της οικονομικής εκμετάλλευσης και της δουλείας, ήπιας ή σκληρής. Κι όταν αυτό δεν αποδεικνυόταν αρκετό και οι άνθρωποι αντιδρούσαν κι εξεγείρονταν, το κράτος χρησιμοποιούσε την ωμή καταστολή. Ανέκαθεν. Ειδικά όταν οι καταπιεσμένοι πληθυσμοί αποτελούσαν ετερόκλητες ομάδες, που όλες ωστόσο είχαν ένα κοινό γνώρισμα που τις ένωνε και ήταν αρκετό για να παραμερίσουν τις όποιες καλλιεργούμενες μεταξύ τους διαφορές: την καταπίεση από τους κοινούς δυνάστες.

 Ένα εξαιρετικό ιστορικό γεγονός, το οποίο καθόλου τυχαία δεν είναι ευρέως γνωστό, είναι η εκκωφαντική για την εποχή επανάσταση της "Πολιτείας του Ήλιου". 133π.Χ. που η πανίσχυρη ρωμαϊκή αυτοκρατορία κατακτούσε τα πάντα στο σιδηρόφραχτο πέρασμά της. Και ήταν η πρώτη και μόνη περίπτωση που στην αρχαιότητα έλαμψε ο πόθος ενός κοινού οράματος: αυτό για μια αταξική κοινωνία κοινοκτημοσύνης, χωρίς αφεντάδες και δούλους!
Αυτή είναι η γοητευτική και τραγική ιστορία της Πολιτείας του Ήλιου.

Ο Ένοικος..

H ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

 

H Πολιτεία του Ήλιου ήταν μια επανάσταση δούλων και αχτήμονων με αρχηγό τον Αριστόνικο γιo πρίγκηπα και δούλης το 133 π.χ. Στην Πέργαμο της Μ.Ασίας. Ο Παναγής Λεκατσάς ένας από τους επιφανείς διανοούμενους της ελληνικής αριστεράς έφερε στο φως από τα βάθη της ιστορίας αυτό το γεγονός με την ιδιαίτερη σημασία του:

“....όλα τα δουλικά κινήματα δεν είχαν προοδευτικό σκοπό, γιατί ζητούσαν να υποκαταστήσουν στους ελεύτερους τους δούλους και στους δούλους τους ελεύτερους. Για πρώτη και τελευταία στην αρχαιότητα φορά η επανάσταση της Πολιτείας του Ηλιου δίνει στο κοινό πια δουλικό, αχτημονικό κι εθνικό κίνημα καθορισμένο προοδευτικό σκοπό-την άκρα ισότητα και κοινοχτημοσύνη...αυτός στάθηκε ο υπέροχος μα τραγικά απραγματοποίητος άθλος που ανέλαβε η Πολιτεία του Ήλιου. Αχανής επαναστατική εποποιία σε στιγμές δραματικής αγωνίας της ανθρωπότητας-εποποιία που διαγράφεται θολα μεσα στο ζόφο των αιώνων που την αποσώπασαν, μα που κρατεί ακόμη για όσους θα μπορούσαν να το δούν,το πρώτο,το εξαίσιο φως του μαρτυρίου και του ιδανικού της."
Ο Λεκατσάς εξήρει τη σημασία της μεγαλοφυίας του ηγέτη Αριστόνικου που κατόρθωσε να συνενώσει όλα τα καταπιεσμένα στρώματα της περιοχής της Περγάμου-δούλους,αχτήμονες αγρότες,εθνικά καταπιεσμένες  φυλετικές ομάδες -σε ένα αγώνα με καθαρά ταξικό χαρακτήρα!
 Αλλού αναφέρεται στην ιδεολογική φιλοσοφική βάση της εξέγερσης που πρόσφερε ο στωικός φιλόσοφος Βλόσσιος,ο οποίος πριν έρθει στην Πέργαμο συμμετείχε στο κίνημα του Τιβέριου Γρακχου στη Ρώμη, αλλά και το όραμα, τη φαντασία, που ίσως ήταν το όνειρο του Αριστόνικου, στην ουτοπία του συγγραφέα Ιάμβουλου που περιέγραψε μια φανταστική Πολιτεία του Ήλιου σε ένα νησί μιας μακάριας ζωής κάπου στο νότο της γης.
 Η έλλειψη της τεχνολογίας που θα μπορούσε να δώσει στις κοινωνικοποιημένες πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις τη δύναμη ώστε η παραγωγή υλικών αγαθών και η διανομή τους στο σύνολο του λαού, οδήγησε τελικά σε ένα λειψό αίτημα, όπως λέει ο Λεκατσάς, σε μια ΑΡΝΗΣΗ χωρίς ΘΕΣΗ!

Έτσι η τρίχρονη πολιτεία του Ήλιου έγινε πολιτεία αδιάκοπων πολέμων ενάντια στους Ρωμαίους στρατηγούς! Ο Πούμπλιος Λικίνιος Κράσσος ηττήθηκε και σκοτώθηκε από τη θρακική φρουρά του Αριστόνικου. Προσπάθησαν να τον ηρωποιήσουν οι εκμεταλλευτές τον Κράσσο, λέγοντας πως τον μαστίγωσαν οι Θράκες, του έβγαλαν το μάτι και τον αποκεφάλισαν στέλνοντας το κεφάλι του στον Αριστόνικο! Το πτώμα του τάφηκε από το Βλόσσιο στη Σμύρνη.

Ο Μάρκος Περπένα θα τον νικήσει (τον Αριστόνικο), θα τον αλυσσοδέσει και θα τον στείλει για το θρίαμβο του στη Ρώμη. Δεν πρόλαβε να γυρίσει ο Μάρκος στη Ρώμη-πέθανε αιφνίδια στην Πέργαμο και ο Αριστόνικος στραγγαλίστηκε στη φυλακή του με διαταγή της συγκλήτου.
Ο Ρωμαίος στρατηγός Μάνιος Ακύλιος θα είναι αυτός που θα νικήσει οριστικά τους προλετάριους της Περγάμου. Από το 129 έως το 127 π.χ. Θα κυνηγήσει τους αντάρτες στα βουνά, θα σπείρει το θάνατο και τον τρόμο παντού και θα γκρεμίσει συθέμελα κάθε κτίριο, πύργο και παλάτι που θα θύμιζε την ανταρσία! Του αποδόθηκαν θεϊκές τιμές και γυρνώντας στη Ρώμη έλαβε την τιμή του θριάμβου που κανείς μέχρι τώρα στρατηγός δεν αξιώθηκε για την κατάπνιξη δουλικών επαναστάσεων!

Το άρθρο αυτό διαβάσαμε στο ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΟΥΠΙ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου