Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Μια ιστορία: "η τύχη σου κοιμάται.."



Το πόσο ηλίθιος ή ευφυής είναι κάποιος, έχει να κάνει με το κατά πόσο έχει ανοιχτά ή σφραγισμένα τα αυτιά και τα μάτια του, τις θύρες της αντίληψής του. Κατά πόσο άγεται και φέρεται από αόριστες κι επιπόλαιες ιδέες κι αυτοματισμούς κι απ'το βαθμό αδυναμίας ή όχι "σωστής ανάγνωσης" των μηνυμάτων. Με τα οποία η ζωή μάς "μιλάει" σε κάθε στιγμή της πορείας μας και μεταφέρουν σημασίες κι αλήθειες ικανές να μας κατευθύνουν σε μονοπάτια και διαδρομές προσωπικής εξέλιξης κι ολοκλήρωσης. Άρα ο ευφυής άνθρωπος παρατηρεί προσεχτικά τα ερεθίσματα στο διάβα του, αναγνωρίζει και κατανοεί το ΦΑΝΕΡΟ, πασχίζει να εντρυφήσει στο ουσιαστικό. Επιχειρώντας να ερμηνεύσει κι όλα αυτά που δεν είναι ευδιάκριτα με την πρώτη βιαστική ματιά. Ή ευκόλως αναγνώσιμα.
 Κάθε επιλογή, κάθε δράση, ελκύει και την ανάλογη ποιότητα αντίδρασης. Που ακόμη κι αν με την πρώτη ματιά και τον πρώτο καιρό, μπορεί να μοιάζει αρνητικά φορτισμένη, ωστόσο μπορεί και να κυοφορεί τους καρπούς της απελευθέρωσης, της λύτρωσης, ενός θετικού και ποθητού τελικά αποτελέσματος.
 Κι αυτό ισχύει είτε για τη μεμονωμένη πορεία του ατόμου είτε για τη συλλογική πορεία ολόκληρων κοινωνιών.

Την ιστορία που ακολουθεί ανακάλυψα σε μια από τις αγαπημένες μου εξερευνήσεις στα σκονισμένα ράφια των παλαιοβιβλιοπωλείων μιας πόλης γεμάτης συναρπαστικά μυστικά και αφηγήσεις για όποιον αρέσκεται στο να ακούει και να μαθαίνει. Ξεφυλλίζοντας τις κιτρινισμένες σελίδες ενός παλιού τεύχους του περιοδικού "ΑΒΑΤΟΝ".

" Κάποτε ζούσε ένας άνθρωπος που ήθελε πάρα πολύ να μάθει το πεπρωμένο του, ποια τύχη τον περιμένει στη ζωή του. Μια μέρα έμαθε ότι σε κάποιο πολύ μακρινό μέρος ζούσε ένας ερημίτης πολύ σοφός, που θα μπορούσε να του προσφέρει απάντηση στο ερώτημα που τον απασχολούσε. Έτσι ο άνθρωπος ξεκίνησε να πάει να τον βρει. Στο δρόμο του συνάντησε διαδοχικά έναν πεινασμένο λύκο, μια πολύ όμορφη αλλά απελπισμένη ανύπαντρη νέα κοπέλα κι ένα δέντρο που είχε σχεδόν ξεραθεί αν και βρισκόταν στην όχθη ενός ποταμού. Και στους τρεις ο άνθρωπος υποσχέθηκε ότι όταν θα βρει το σοφό εκείνο ερημίτη, δεν θα ξεχνούσε να ρωτήσει τη συμβουλή του και για το πρόβλημα που αντιμετώπιζε ο καθένας. Μετά από πολλές ημέρες ψαξίματος, κάποια στιγμή ο άνθρωπος κατάφερε να βρει το σοφό γέροντα κι όταν τον ρώτησε για τον εαυτό του, έλαβε την απάντηση: "Η τύχη σου κοιμάται. Δεν έχεις παρά να γυρίσεις στο σπίτι σου και να την ξυπνήσεις!" Ακόμα, ο σοφός ερημίτης του έδωσε απαντήσεις και για τα ερωτήματα και των άλλων τριών. Καθώς λοιπόν ο άνθρωπος πήρε το δρόμο της επιστροφής, συνάντησε πρώτα το δέντρο. "Τι σου είπε για μένα;" ρώτησε με αγωνία το δέντρο που ξεραινόταν όλο και περισσότερο. "Το πρόβλημα βρίσκεται στις ρίζες σου, όπου εκεί υπάρχει ένα μεγάλο σακί με χρυσό, που τις εμποδίζει να φτάσουν βαθιά κάτω και γι'αυτό ξεραίνεσαι", απάντησε ο άνθρωπος. Κι όταν το δέντρο τον παρακάλεσε να σκάψει και να βγάλει από τις ρίζες του το σακί, εκείνος πρόθυμα το έκανε. Κι επειδή για το δέντρο το χρυσάφι δεν είχε καμιά αξία, είπε στον άνθρωπο να το πάρει αυτός. Εκείνος όμως απάντησε πως βιαζόταν να γυρίσει σπίτι του για να ξυπνήσει την τύχη του κι έτσι άφησε πίσω του το σακί με το χρυσάφι.
 Μετά από λίγο καιρό, συνάντησε την κοπέλα. Της είπε ότι ήταν μόνη επειδή μέχρι τώρα δεν είχε απλώς βρει έναν άντρα με ευγενική ψυχή, σαν τη δικιά της, για σύντροφό της στη ζωή. Εκείνη τότε του ζήτησε να την παντρευτεί αφού δεν την είχε ξεχάσει, αλλά αυτός απάντησε ότι δεν του περίσσευε ο χρόνος, γιατί έπρεπε να γυρίσει στο σπίτι του για να ξυπνήσει την τύχη του.
 Μετά από λίγες μέρες, ο άνθρωπος συνάντησε και πάλι τον λύκο, που υπέφερε πολύ από την πείνα και του διηγήθηκε τι είχε συμβεί με το δέντρο και τη νεαρή γυναίκα. Ο λύκος, που πεινούσε όσο ποτέ, τον ρώτησε όλο αγωνία: " Και τι σου είπε ο σοφός γέροντας για την τύχη τη δική μου;" Και ο άνθρωπος απάντησε: "Ο σοφός ερημίτης είπε να βρεις έναν ανόητο άνθρωπο και να τον φας και δεν θα ξαναπεινάσεις ποτέ".
 Κι έτσι ο λύκος έφαγε τον άνθρωπο.."

Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου